Wrocław 2025-04-03
Wrocław Leśnica.
Leśnica to jest obecnie dzielnica Wrocławia. Leśnica została włączona w granice miasta w dniu 1 kwietnia 1928 roku. W 2017 roku, dzielnica liczyła 28 082 mieszkańców. Za czasów germańskich dzielnica nosiła nazwę Deutsch Lissa. Z Leśnicy do centrum Wrocławia jest ponad 15 km. Osada powstała przy trakcie drogowym, prowadzącym z Wrocławia do Środy Śląskiej. Od wschodniej strony osiedle opływa rzeka Bystrzyca. Na terenie osady są inne mniejsze cieki wodne. Osada prawa miejskie uzyskała w 1261 roku, ale przed 1700 rokiem, została praw miejskich pozbawiona. W XIII wieku, był to piastowski gród kasztelański. Władze administracyjną sprawował wójt. Miejscowość miała prawo organizowania jarmarków, dwa razy w roku. Miejscowość rozwijała się jako typowa ulicówka. W XIV wieku, miała długość ponad 2 km. Część mieszkańców pracowała na potrzeby istniejącego piastowskiego zamku. Miejscowość stopniowo traciła charakter ulicówki i rozwijała się w kierunku południowym i północnym, omijając tereny podmokłe. W XV wieku, miejscowość traciła na znaczeniu, bo tutejsi władcy nie mieli wysokiej pozycji społecznej. Większość mieszkańców trudniła się pracą na roli. W okresie 1733–1753, Leśnica była własnością szpitala i klasztoru zakonu Krzyżowców z Czerwoną Gwiazdą, znajdującego się przy kościele św. Macieja.
W 1844 roku, miejscowość uzyskała połączenie kolejowe z Wrocławiem i Legnicą. Kolej zmieniła wiele. Leśnica stała się podwrocławskim kurortem. Wielu bogatych mieszkańców budowało sobie tutaj wille, domy i kamienice.
W czasie drugiej wojny światowej w Leśnicy zbudowano obóz koncentracyjny podległy pod obóz Gross Rosen. Przebywało w nim jednocześnie blisko 1 000 więźniów, głównie Polaków. Podobóz zlikwidowano w dniu 23 stycznia 1945 roku.
W 1948 roku, miejscowość otrzymała nazwę Leśnica, która zastąpiła nazwę germańską Lissa. W 1991 roku, Leśnica razem z innymi ośmioma osadami, została włączona jako jednostka administracyjna w granice Wrocławia. W 2004 roku, dzielnica liczyła około 20 000 mieszkańców. W Leśnicy stacjonuje również 10. Wrocławski Pułk Dowodzenia.
Cennym zabytkiem Leśnicy jest zespół zamkowy, dawna rezydencja piastów. Obiekt był wielokrotnie niszczony i przebudowywany. W okresie 1339-1945, zamek stał się rezydencją bogatych rodów mieszczan wrocławskich. W czasie drugiej wojny światowej zamek nie ucierpiał. Po pożarze w 1953 roku, został odbudowany i przebudowany na potrzeby domu kultury, bez zachowania wystroju i wyposażenia wnętrz. Obecnie mieści się w nim Centrum Kultury „Zamek”, razem z parkiem.
Kolej w Leśnicy.
Na terenie dzielnicy znajduje się stacja Wrocław Leśnica, na Linii Kolejowej Nr 275. W 1844 roku, miejscowość uzyskała połączenie kolejowe z Wrocławiem i Legnicą.
Linia kolejowa Nr 275 Wrocław Muchobór – Gubinek. Linia ma długość 192,658 km. Linia przebiega przez województwa dolnośląskie i lubuskie. Linia pierwotnie stanowiła germańską linię Wrocław – Berlin, która została zbudowana w okresie 1844-1946. Linię zbudowała Kolej Dolnośląsko-Marchijską. Współcześnie standard techniczny i znaczenie szlaku jest zróżnicowane, w zależności od odcinka linii, bo leży na terenie dwóch państw. Odcinek Wrocław – Miłkowice pozostał dwutorowy, jest zelektryfikowany, od 1984 roku i stanowi część paneuropejskiego korytarza transportowego E-30, biegnącego w kierunku Zgorzelca. Na odcinku Miłkowice – Żagań linia jest jednotorowa i posiada znaczenie lokalne. Odcinek Żagań – Gubinek jest częściowo nieprzejezdny. Na odcinku Wrocław – Rokitki linia posiada znaczenie państwowe i stanowi jeden ciąg z odcinkiem linii kolejowej Nr 303, prowadzącym z Rokitek do bocznic wojskowych w Duninowie. Prędkość maksymalna na LK Nr 275 wynosi 160 km/h.
Zespół stacji kolejowej Wrocław Leśnica, mieści się przy ulicy Rubczaka 20 i zaliczany jest do zabytkowych. Dwie wiaty na Peronie 1 i 2, zostały zbudowane w 1900 roku. W 1903 roku, zbudowano przejście podziemne, pomiędzy Peronem 1 i Peronem 2, oraz postawiono nastawnię.
W dniu 2 maja 2007 roku, dworzec został wpisany na listę zabytków, pod numerem rejestracyjnym A/1011/1-7. Dworzec został oddany do użytku w dniu 19 października 1844 roku. Inne źródła podają datę 1847 rok. Było to w czasie, oddania do eksploatacji linii Wrocław – Legnica. Pierwszą nazwą stacji była Lissa, ale ponieważ stacja w Lesznie także miała nazwę Lissa, do nazwy dodano Deutsch Lissa. Uczyniono to w 1901 roku, kiedy nastąpiło częściowe połączenie towarzystw kolejowych. W 1931 roku, do nazwy dodano Breslau Deutsch Lissa. W 1936 roku, ponownie zmieniono nazwę, tym razem na Breslau Lissa. W 1945 roku, kiedy Wrocław przyłączono do Polski, nazwa została zmieniona na Wrocław Leśna, a ostatecznie w 1948 roku, na Wrocław Leśnica.
Budynek dworca zbudowany został według standardowego planu i jest ubogi, dwukondygnacyjny, niesymetryczny, 7-osiowy, z nielicznymi ornamentami. Dworzec przykryty jest dwuspadowymi dachami, o małym spadku. Z czasem, do budynku dobudowano parterowe skrzydła. W okresie 2010-2011, dworzec Wrocław Leśnica został poddany gruntownej renowacji. Podczas tego remontu zachowano historyczny układ i historyczną posadzkę z wzorzystej terakoty. We wnętrzu są dwa okienka kasowe, poczekalnia, toalety, Automaty z napojami i przekąskami. Zlikwidowano bariery architektoniczne dla osób na wózkach. Na elewacji budynku zamontowano zielony zegar wzorowany na historycznych zegarach, z dwoma cyferblatami z liczbami rzymskimi. Stolarka drzwi i okien jest w kolorze zielonym. Zewnętrzne ściany pomalowano na kolor biały.
Między dworcem a torami znajduje się drewniane zadaszenie i było ogrodzenie. Wejście na perony było tylko z ważnym biletem. Były tutaj także kioski z prasą, napojami i żywnością. W tym czasie, był jeden peron przy dworcu i jeden peron wyspowy, z zadaszeniem.
W 30-latach XX wieku, na stacji zatrzymywało się 30 pociągów w ciągu doby. Były to pociągi lokalne i dalekobieżne. Przewoźnikiem lokalnym była kolej miejska Nahverkehr, a pociągów dalekobieżnych była firma Deutsche Reichsbahn. Był trzeci tor, który był zbudowany na odcinku Wrocław Świebodzicki – Leśnica. Tor należał do kolei miejskiej Nahverkehr. Linie wykorzystywali mieszkańcy Leśnicy dla dojazdu do szkół, urzędów i pracy we Wrocławiu, a wrocławianie jechali na wypoczynek w Leśnicy. O istnieniu tej linii świadczy pozostałość po dodatkowym przęśle mostu na rzece Ślęży.
W 1946 roku, PKP uruchomiła pociągi osobowe dla przewozu pracowników do fabryki PaFaWag. Po drugiej wojnie światowej, pociągi PKP jechały do stacji Wrocław Świebodzki, gdzie kończyły lub zaczynały relację lub do stacji Wrocław Główny. Stacja Wrocław Świebodzki została zamknięta w 1991 roku.
Elektryfikacja linii nastąpiła w okresie 1983-1984. Podstacja trakcyjna „Wrocław Leśnica” znajduje się w kierunku południowym od stacji. W okresie 1945-1995, na stacji zatrzymywało się 8-12 pociągów w ciągu dnia.
Do 2012 roku, na stacji były tylko dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Drewniane wiaty były na obu peronach. W okresie 2012-2013, stacja została poddana gruntownej przebudowie, w ramach remontu linii międzynarodowej E-30. Zmodernizowano układ torowy, sieć trakcyjną, obiekty inżynieryjne. Wyremontowano perony i historyczne wiaty. Zachowano historyczny zielony kolor wiat. Dodano kolejne Peron 3. Nawierzchnie wykonano z kostki bazaltowej. Zamontowano ścieżki prowadzące i linie ostrzegawcze. Zamontowano małą architekturę; historyczne latarnie, ławki, kosze na śmieci, zegary. Dominującym kolorem jest kolor czarny. Zamontowano stalowe czarne balustrady, bo perony są wyższe i powstały uskoki. Nigdy w swojej historii stacja Wrocław Lesnica nie wyglądała tak atrakcyjnie jak obecnie.
Na stacji są trzy perony. Peron 1 jednokrawędziowy znajduje się przy dworcu. Ma długość 300 m, a jego zadaszenie ma długość 80 m. Peron 2 jest dwukrawędziowy, ma długość 320 m, a jego zadaszenie ma długość 74 m. Peron 3 jest dwukrawędziowy, ma długość 211 m, a jego zadaszenie ma długość 57 m.
W 2013 roku, w południowo-wschodniej części peronów zamontowano pochylnie i tunel dla pasażerów na wózkach inwalidzkich. Wyjście z tego tunelu jest na obie strony miasta: Ulica Kącka i ulica Wyboista. Tunel pod peronami w części północno-zachodniej ma tylko schody. Łączy tylko perony z dworcem i ulicą Jana Rubczaka. Nie ma wyjścia do ulicy Wojska Polskiego. Obecnie ten tunel został wyremontowany i wydłużony. Na fragmentach ścian tunelu założono kremowe płytki, uzupełnione granatowym szlaczkiem. Nigdy w historii tunel nie posiadał okładziny z glazury. Na nowej części tunelu umieszczono datę 2013 rok.
Od 2005 roku, ilość pociągów systematycznie wzrastała, z powodu powstania Kolei Dolnośląskich. W 2019 roku, liczba zatrzymujących się na stacji pociągów przekroczyła 30. Są to głównie składy EZT. Obecnie (2025 roku) na stacji zatrzymując się tylko pociągi przewoźnika Koleje Dolnośląskie. Podróż z Leśnicy do stacji Wrocław Główny trwa 15 minut. Stacja obsługuje około 1 200 pasażerów w ciągu doby. W kwietniu 2025 roku, w ciągu doby odjeżdżało 48 pociągów. Można było pojechać do stacji: Bolesławiec, Głogów, Legnica, Lubań Śląski, Lubin, Wrocław Główny, Zgorzelec.
Na stacji są tory dodatkowe, zdatne do eksploatacji. Jest także rampa i plac składowy. Przed stacją, od strony Wrocławia znajduje się most kolejowy nad rzeką Bystrzyca. Obecny most to jest konstrukcja powojenna. W swojej historii była także bocznica kolejowa, która prowadziła na teren jednostki wojskowej oraz do Wrocławskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych. Obecnie już nie istnieje. Po stronie zachodniej stacji, był magazyn wykonany z pruskiego muru, który w 2009 roku, został rozebrany.
Ulica Trzmielowicka przekracza torowisko strzeżonym przejazdem kolejowym. Przy tym przejeździe znajduje się kontenerowa nastawnia Wrocław Leśnica „WL”, która została zlikwidowana po remoncie nastawni murowanej. Na terenie stacji, przy dworcu znajduje się kapliczka Świętej Katarzyny Aleksandryjskiej, patronki kolejarzy. Przy stacji znajduje się mały parking dla samochodów (ulica Trzmielowicka) oraz parking dla rowerów przy dworcu. Duży parking znajduje się w odległości 300 m od stacji, przy pętli tramwajowej i przystankach autobusowych, w kierunku północno-wschodnim.
Opracował Karol Placha Hetman