Worowo 2024-11-12

Stacja kolejowa Worowo, Województwo Zachodniopomorskie.

Współrzędne geograficzne: 53.693N 15.631E. Elewacja 79 m (259,19 ft). Adres: Worowo, województwo zachodniopomorskie.

Wieś Worowo.

Worowo wieś leży w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Łobez. Populacja wsi wynosi 211 osób (2018 rok). Najcenniejszym zabytkiem miejscowości jest ryglowy kościół z 1707 roku, pod wezwaniem Imienia Maryi. Wieś powstała w czasach germańskich, w XVII wieku i wówczas nosiła nazwę Wurow. Ze stacji do wsi jest około 1 500 m.

Wieś Prusinowo.

W wyniku budowy stacji kolejowej Worowo powstała miejscowość Prusinowo (powiat łobeski), po zachodniej stronie torów. Prusinowo leży w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łebskim, w gminie Łobez. Populacja wsi wynosi 154 mieszkańców (2018 rok). We wsi jest 30 domów mieszkalnych. W miejscowości Prusinowo jest elektrownia wodna na rzece Rega.

Stacja kolejowa Worowo.

Stacja kolejowa Worowo powstała na linii kolejowej Nr 202, w wyniku budowy linii kolejowej Worowo – Resko Północne – Płoty – Wysoka Kamieńska. W Polsce linia otrzymała oznaczenie LK Nr 420. Pierwszy odcinek LK Nr 420 Worowo – Resko Północne, został otwarty w dniu 1 lutego 1906 roku.

Na stacji Worowo zbudowano typowy pruski budynek dworcowy, który został pozbawiony wad poprzednich konstrukcji. Całość zbudowano z czerwonej cegły. Całkowite zrezygnowano z pruskiego muru. Zastosowano elementy architektury tyrolskiej, w postaci zewnętrznych zastrzałów konstrukcji dachu. Budynek składa się z dwóch brył. Główna część jest trójpoziomowa z zagospodarowanym poddaszem oraz jest trójosiowa. Druga bryła jest mniejsza, jednopiętrowa z zagospodarowanym poddaszem. Zamontowano duże okna zakończone u góry łukami, a w dolnych oknach zamontowano kraty. Główna część budynku jest przykryta naczółkowym, stromym dachem, a druga część przykryta jest dwuspadowym dachem. Całość pokryto czerwoną dachówką i zamontowano rynny. Budynek otrzymał bardzo wysoki komin, bo w pobliżu były wysokie drzewa, co ograniczało zadymienie stacji. Na ścianie frontowej umieszczono napis Wurow, a po 1945 roku, WOROWO. Dworzec miał kasę biletowo-bagażową i poczekalnię. Nie było restauracji z uwagi na niską ilość pasażerów. Toalety były umieszczone w osobnym budynku. Od samego początku na stacji była centrala telefoniczna i telegraf. Była instalacja elektryczna i oświetlenie elektryczne. Ogrzewanie było za pomocą pieców.

Do budynku dworca dobudowano nastawnię, od strony południowej, która jest wysunięta o około 1,5 m przed front dworca. Nastania jest wyposażona w trzy ogromne okna, które zapewniają dobry widok na równię stacyjną. Nastawnia jest przykryta płaskim dachem. Obecnie jest to nastawnia dysponująca „Wo”. Nastawnia wykonawcza „Wo1” znajduje się od strony stacji Łobez, po zachodniej stronie torów. Zamontowano semafory kształtowe, które są używane do obecnych czasów (2024 rok). Oczywiście semafory są remontowane i utrzymywany w pełnej sprawności technicznej.

Na stacji Worowo zbudowano dwa ziemne perony z kamiennymi krawędziami. Z czasem, część nawierzchni peronów wykonano z betonowych płytek chodnikowych o wymiarach 0,50 m x 0,50 m, a krawędź peronowa została wykonana z betonu. Peron 2 ma szerokość tylko 2,50 m. Na peronach jest oświetlenie latarniami ulicznymi. Każdy peron obsługuje pociąg przy jednym torze. Dojście na perony jest w poziomie torów. Nie było tunelu lub kładki nad torami. Nie zbudowano wieży wodnej, zasiek węglowych i warsztatów. W pobliżu stacji zbudowano dom dla kolejarzy z kilkoma mieszkaniami.

W 2016 roku, została zamknięta kasa biletowa i poczekalnia. Bilety można kupić przez internet lub w pociągu. Dla pasażerów zamontowano wiatę przystankową z ławką. Wiata stoi tuż przy dworcu z północnej stronie. Nie ma możliwości montażu wiaty na peronach, bo są one bardzo wąskie.

W pobliżu stacji, od strony północnej, w rozwidleniu LK Nr 202 i LK Nr 420, umieszczono podstację trakcyjną „Worowo”.

Obecnie (2024 rok) na stacji są używane trzy tory główne. Tory na stacji są położone na podkładach betonowych (żelbeton) i drewnianych. Natomiast tory szlakowe są położone na podkładach strunobetonowych z przytwierdzeniami sprężynowymi, już od 2010 roku. Stacja pełni rolę przystanku osobowego i mijanki dla pociągów towarowych.

Stacja Worowo obsługuje niewielki ruch pasażerski. Maksymalnie do 50 pasażerów w ciągu doby. Taki ruch utrzymuje się przez ostatnie 10 lat. W dniu 10 listopada 2024 roku, ze stacji Worowo odjechało 11 pociągów osobowych, przewoźnika PolRegio. Można było pojechać do stacji: Koszalin, Słupsk, Szczecin Główny.

Pamiętajmy, że w pobliżu była także rozwinięta sieć kolei wąskotorowych. Nieopodal stacji Worowo, płynie rzeka Rega, a na niej stoi ponad stu letni wiadukt byłej trasy kolejki wąskotorowej. Torów już nie ma, ale pozostały wały ziemne, a ich śladem poprowadzono trasy rowerowe.

Zdarzenie prawie wypadkowe.

W dniu 17 październiku 2017 roku, na stacji Worowo doszło do groźnej sytuacji. Z ustaleń wynika, że maszynista pociągu TLK 81104 RYBAK relacji Szczecin Główny – Białystok zignorował sygnał semafora zakazujący wyjazdu ze stacji Worowo. W tym samym czasie na stację wjeżdżał pociąg TLK 58106 ŻUŁAWY relacji Olsztyn Główny – Szczecin Główny. Pociągi znalazły się na tym samym torze. Dzięki natychmiastowej reakcji dyżurnego ruchu, który uruchomił sygnał RADIO-STOP, nie doszło do tragedii. Pociągi zatrzymały się około 100 m od siebie. Pociągiem relacji Szczecin Główny – Białystok podróżowało 130 pasażerów, a pociągiem relacji Olsztyn Główny – Szczecin Główny jechało 116 pasażerów. Jednak ze zdjęć zamieszczonych przez internautów sprawa nie była tak oczywista. Oba pociągi nie miały postoju, na stacji Worowo, tylko miały tutaj mijankę. LK Nr 202 przed i za stacją jest jednotorowa. Dlatego jeden pociąg powinien wjechać na stacji na tor Nr 1, a drugi pociąg na tor Nr 3. Ze zdjęć wynika, że oba pociągi są w granicach stacji, na jednym torze przy peronie 2. Czyli jeden z pociągów nie miał jeszcze ułożonego przebiegu. W dodatku, cała stacja jest na łuku LK Nr 202.

Linia Kolejowa Nr 202 Gdańsk Główny – Stargard.

Przez stację Worowo przebiega LK Nr 202 Gdańsk Główny – Stargard, która rozciąga się w północnej części Polski, na kierunku równoleżnikowym i przebiega przez Województwo Pomorskie i Województwo Zachodniopomorskie. LK Nr 202 ma długość 334,363 km. Linia jest zelektryfikowana prądem 3 kV DC. Prędkość maksymalna biegu pociągu wynosi 140 km/h. Lina jest jednotorowa i dwutorowa. Stacja Worowo leży na 269,670 km linii. Uruchomienie linii kolejowej; 1859.06.01 Stargard – Koszalin. 1869.07.01 Koszalin – Słupsk. 1870.09.01 Słupsk – Gdańsk Główny. Budowa drugiego toru; 1909 rok, Lębork – Słupsk. 1909 rok, Białogard – Runowo Pomorskie. 1902 rok, Runowo Pomorskie – Stargard. W 1945 roku, drugi tor rozebrali sowieci. 1953 rok, Runowo Pomorskie – Chociwel. 1955 rok, Chociwel – Ulikowo. Do 2024 roku, nie udało się odbudować drugiego toru na całej LK Nr 202. Elektryfikacja była prowadzona etapami; 1969.09.13 Gdańsk Główny – Gdynia Główna. 1969.10.19 Rumia – Wejherowo. 1989.09.06 Wejherowo – Słupsk. 1988.12.02 Koszalin – Słupsk. 1988.06.30 Białogard – Koszalin. 1987.12.15 Świdwin – Białogard. 1987.07.15 Runowo Pomorskie – Świdwin. 1986.12.16 Stargard – Runowo Pomorskie.

Linia Kolejowa Nr 420 Worowo – Wysoka Kamieńska.

LK Nr 420 Worowo – Wysoka Kamieńska to linia jednotorowa, niezelektryfikowana, przebiegająca równoleżnikowo. LK Nr 420 w chwili oddania do eksploatacji miała długość 60,485 km. Stacja Worowo była stacją początkową. Dodatkowo zbudowano łącznicę, która umożliwiała bezpośrednie skierowanie pociągu z kierunku stacji Świdwin (LK Nr 202) na kierunek Resko Północne (LK Nr 420), bez wjazdu na stację Worowo. Ruchem kierował posterunek odgałęźny Worowo Zachodnie „Vwr” lub inaczej „Wwr”. Dalej były stacje i przystanki; Poradz (2,429 km, elewacja 94 m), Bełczyna (4,035 km, elewacja 110 m), Przemysław (6,328 km, elewacja 115 m), Starogard Łobeski (10,427 km, elewacja 77 m), Maćkowo (14,923 km, elewacja 45 m), Resko Północne (stacja węzłowa, 18,493 km, elewacja 51 m), Komorowo Pomorskie (23,709 km, elewacja 53 m), Dobiesław (26,695 km, elewacja 49 m), Płoty (stacja węzłowa, 30,496 km, elewacja 32 m), Sowno (34,566 km, elewacja 32 m), Mechowo Łobeskie (36,764 km, elewacja 39 m), Truskolas (39,768 km, elewacja 39 m), Unibórz (44,544 km, elewacja 41 m), Barnisławice (46,492 km, elewacja 32 m), Golczewo Pomorskie (stacja węzłowa, 49,826 km, elewacja 24 m), Kretlewo 55,513 km, elewacja 19 m), Wysoka Kamieńska (stacja węzłowa, 60,485 km, elewacja 15 m).

Linia była otwierana etapami. W dniu 1 lutego 1906 roku, uruchomiono odcinek Worowo – Resko Północne. W dniu 24 kwietnia 1909 roku, uruchomiono odcinek Resko Północne – Golczewo Pomorskie. W dniu 20 grudnia 1910 roku, uruchomiono odcinek Golczewo Pomorskie – Wysoka Kamieńska. Zawieszenie ruchu osobowego na linii nastąpiło w dniu 30 maja 1992 roku i to na całej linii Worowo – Wysoka Kamieńska. Ruch towarowy zwieszono w dniu 15 grudnia 1995 roku, Worowo – Resko Północne, w dniu 30 kwietnia 1999 roku, Resko Północne – Płoty, w dniu 15 grudnia 1995 roku, Płoty – Golczewo Pomorskie, w dniu 30 kwietnia 1999 roku, Golczewo Pomorskie – Wysoka Kamieńska. W lutym 2013 roku, rozebrano tory na odcinku Resko Północne – Płoty, a nieco później na odcinku Worowo – Resko Północne.

Opracował Karol Placha Hetman