Szreniawa 2024-08-02

Współrzędne geograficzna: 52.316N 16.796E. Elewacja 87 m (285 ft).

Miejscowość Szreniawa koło Poznania.

Miejscowość Szreniawa leży w Polsce w Województwie Wielkopolskim, w Powiecie Poznańskim, w Gminie Komorniki. Odległość do Poznania wynosi 16 km. W 2011 roku, miejscowość miała populację 652 mieszkańców. W czasie germańskiej okupacji miejscowość nosiła nazwę Marienberg.

Majątek Szreniawa powstał na gruntach miejscowości Rosnowo, jako Polska wieś szlachecka już w średniowieczu. Właścicielami był ród szlachecki herbu Szreniawa. W 1852 roku, właścicielka szlachcianka Antonina Pomorska, wdowa po Janie Pomorskim, sprzedała wieś prusakowi o nazwisku Hermann Bierbaum. Nowy właściciel, w 1855 roku, rozpoczął budowę pałacu z parkiem. Rozbudował także folwark i fundował browar, gorzelnię i cegielnię. W 1864 roku, została zmieniona nazwa majątku na germańską Marienberg. Pruska rodzina była tak zachłanna, że zbudowała sobie nawet mauzoleum. Po zwycięskim powstaniu wielkopolskim, doktor Józef Glabisz wykupił majątek z rąk germańskich. Wprowadził on nowoczesne metody gospodarowania i zmechanizował prace polowe. Z uwagi na nowe przepisy, zlikwidował gorzelnie, bo powstał Polski Monopol Spirytusowy, ale nadal prowadził browar. Po agresji germańców na Rzeczypospolitą Polskę, rodzina Glabiszów został wysiedlona. Szczególnym represjom poddani byli uczestnicy powstanie wielkopolskiego. Majątek trafił po zarząd germański. Po drugiej wojnie światowej, nowe władze komunistyczne upaństwowiły majątek i utworzono państwowe gospodarstwo rolno-hodowlane.

W 1962 roku, Ministerstwo Rolnictwa podjęło decyzję o utworzeniu na terenie majątku Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego. Obecnie jest to największa placówka muzealne tego typu na świecie. Muzeum to cel wycieczek wielu mieszkańców Wielkopolski i Polski. Można tutaj spędzić cały dzień. Narodowe Muzeum Rolnictwa w Szreniawie położone jest w sąsiedztwie linii kolejowej Nr 357 Poznań – Wolsztyn, którą kursują pociągi do Poznania, Grodziska Wielkopolskiego i Wolsztyna. Przed samym wejściem do muzeum, w odległości 100 metrów, znajduje się stacja kolejowa Szreniawa. Czas jazdy pociągu z dworca Poznań Główny wynosi do 17 minut. Dlatego najszybciej z centrum Poznania do Szreniawy można dojechać pociągiem.

W okresie 1975–1998, miejscowość Szreniawa należała do województwa poznańskiego.

Słowo Szreniawa to przede wszystkim Polski herb szlachecki, który nosi zawołanie Średniawa lub Ocele. Herb jako pieczęć był używany od 1371 roku, a w zapisach widnieje od 1403 roku. Herb jest wzmiankowany w najstarszym zachowanym do dziś Polskim Herbarzu; Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae. Spisany został także przez historyka Jana Długosza w 1464 roku. Herb Szreniawa jest jednym z 47 herbów adoptowanych przez bojarów litewskich na mocy unii horodelskiej, z 1413 roku. Herb przedstawia białą rzekę, którą wieńczy krzyż, na czerwonej tarczy.

Stacja kolejowa Szreniawa koło Poznania.

Stacja kolejowa Szreniawa koło Poznania została uruchomiona w dniu 1 lipca 1909 roku, w czasie okupacji wielkopolski przez germańców. Stacja jest przelotowa i nigdy nie była stacją węzłową. Stacja leży na linii kolejowej Nr 357 Sulechów – Luboń koło Poznania.

Początkowo stacja posiadała dwa tory przelotowe i dwa tory boczne. Były dwa perony jednokrawędziowe. Drugi peron miał charakter wyspowy, typowy dla przełomu XIX/XX wieku. Oba perony były typu niskiego i miały nawierzchnię wyłożoną płytkami chodnikowymi. Dojście na perony było i jest w poziomie szyn. Stacja miała oświetlenie latarniami ulicznymi wzdłuż Peronu Nr 1 i dalej wzdłuż placu składowego.

Po remoncie przeprowadzonym w 2011 roku, stacja uzyskała rolę mijanki dla pociągów osobowych i posiad dwa tory i dwa żeberka. Wszystkie podkłady są strunobetonowe. Tor numer 1 ma mocowania sprężyste, a tor numer 3 ma przytwierdzenia śrubami. Pozostawiono fragment toru bocznego, na który nie ma wjazdu. Między torami zbudowano nowy wyspowy peron dwukrawędziowy typu wysokiego, o długości 200 m i szerokości 5,5 m. Na peronie jest wiata przystankowa, ławki, gabloty informacyjne, nagłośnienie i oświetlenie. Nawierzchnia peronu jest wykonana z prefabrykowanych płyt, o wymiarach 2 m x 1 m, w kolorze bordowym, które są płytami krawędziowymi. Reszta wyłożona jest płytkami chodnikowymi.

Na stacji jest typowy budynek dworcowy, który swoją rolę pełni do chwili obecnej. Budynek stoi po południowej stronie równi stacyjnej. W budynku nie ma kasy biletowej ani poczekalni, ale w historii istniały. W dworcu mieści się nastawnia dysponująca. Obok postawiono budynek gospodarczy. Na stacji nie było urządzeń obsługi technicznej typu: wieża wodna, żurawie wodne, lokomotywownia, zasieki węglowe. Był tylko plac składowy i rampa rozładunkowa, czołowo-boczna. W zachodniej części stacji, na przedłużeniu toru Nr 3a znajduje się rampa ładunkowa, która jednak jest nieużywana.

Na stacji Szreniawa są scentralizowane, mechaniczne urządzenia sterowania ruchem kolejowym. Nadal funkcjonują semafory kształtowe. Z uwagi na zabytkowy charakter stacji, pozostawiono istniejące urządzenia sterowania ruchem kolejowym. Wymieniono jedynie tarcze ostrzegawcze na świetlne oraz dobudowano tarcze ostrzegawcze przelotowe. Z nastawni obsługiwane są mechaniczne rogatki na przejeździe kolejowo-drogowym, położonym od strony Stęszewa.

W 2012 roku, były informacje, że dworzec w Szreniawie zmieni właściciela. Zostanie nim Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego w Szreniawie. Nie oznacza to jednak, że muzeum będzie kierowało ruchem kolejowym. W planach była poczekalnia i dział muzeum; Kolej w rolnictwie. Nie znamy finału tego zamierzenia.

Obecnie (2024 rok) stacja jest wykorzystywana jako mijanka na jednotorowym szlaku. W 2017 roku, ze stacji korzystało do 100 pasażerów w ciągu doby. W 2022 roku, ruch obejmował do 150 pasażerów w ciągu doby. W lipcu 2024 roku, ze stacji Szreniawa można było pojechać do: Poznań Główny, Grodzisk Wielkopolski, Wolsztyn, Wągrowiec. Na stacji zatrzymuje się 40 pociągów w ciągu doby. Wszystkie relacje są obsługiwane przez Koleje Wielkopolskie. Tabor to: 36WEHD hybryda (2 egzemplarze), SA132 (11 egzemplarzy), SA134 (2 egzemplarze), SA139 Link (2 egzemplarze).

Linia kolejowa Nr 357 Sulechów – Wolsztyn – Luboń koło Poznania.

Linia kolejowa Nr 357 ma długość 112,182 km. Szlak jednotorowy, niezelektryfikowany, o prędkości maksymalnej do 110 km/h, o rozstawie szyn 1435 mm. Szlak był budowany etapami od 1904 roku do 1909 roku, i także oddawano go do użytku etapami. W dniu 1 kwietnia 1905 roku, oddano do użytku odcinek Sulechów – Wolsztyn. W dniu 1 lipca 1905 roku, otwarto odcinek Wolsztyn – Grodzisk Wielkopolski. W dniu 1 lipca 1909 roku, Grodzisk Wielkopolski – Luboń koło Poznania (koniec linii kolejowej Nr 357).

Do stycznia 1934 roku, odcinek transgraniczny Kargowa – Kopanica został rozebrany. Firma PKP nie była zainteresowana utrzymaniem przejścia granicznego w tym miejscu. Po agresji germańców na Polskę,  w dniu 1 września 1939 roku, przywrócono ruch towarowy i osobowy na odcinku Kargowa – Kopanica.

W 1994 roku, na odcinku Sulechów – Wolsztyn wstrzymano ruch osobowy pociągów. W lipcu 2005 roku, na odcinku Sulechów – Powodowo wstrzymano ruch towarowych. W tym samym czasie, odcinek Sulechów – Okunin wymagał remontu i został uznany za nieprzejezdny. W czerwcu 2009 roku, na odcinku Żodyń – Powodowo, była remontowana droga krajowa Nr 32 i usunięto tory na przejeździe kolejowym. W tym samym czasie, także na odcinku Okunin – Smolno Wielkie, usunięto tory na przejeździe kolejowym w ciągu drogi krajowej Nr 32.

W marcu 2011 roku, rozpoczęto remont odcinka Stęszew – Luboń koło Poznania (koniec LK Nr 357), razem z remontem stacji i przystanków kolejowych. W 2012 roku, ruch kolejowy przywrócono. W lipcu 2011 roku, na odcinku Wolsztyn – Stęszew zamknięto ruch osobowy. Rozpoczęto remont, który zakończono w styczniu 2012 roku, i otwarto ruch kolejowy.

W lipcu 2011 roku, na odcinku Grodzisk Wielkopolski – Stęszew zamknięto ruch towarowy. W czerwcu 2014 roku, rozpoczęto remont tego odcinka. Modernizacja została ukończona z początkiem 2015 roku. Z uwagi na trwający remont wiaduktu kolejowego ruch przywrócono po jego zakończeniu. Funkcjonowała zastępcza komunikacja autobusowa. Ruch kolejowy wznowiono w grudniu 2014 roku.

Odcinek Sulechów – Wolsztyn najszybciej utracił na znaczeniu. Miał on długość 38 km. W 1994 roku, zawieszono na nim ruch kolejowy. W 2015 roku, rozebrano tory na odcinku Sulechów – Powodowo (pierwsza stacja od Wolsztyna). Pozostały tory w kilku przejazdach kolejowo – drogowych. Między innymi przez DW Nr 314, Smolno Wielkie, Sulechów (trzy przejazdy). Niektóre przejazdy mają jeszcze Krzyże Św. Andrzeja. Pozostały niektóre budynki stacyjne: Żodyń, Kopnica, Kargowa, Smolno Wielkie (są semafory kształtowe), Okunin (dworzec jest widoczny z DW Nr 304). Pozostał stalowy most kolejowy Kopnica na Północnym Kanale Obry, mostek na Kanale Dźwińskim, most na Kanale Obrzyca, most na Kanale Obry. Pozostały tory w okolicach miejscowości Kargowa. Pozostałości torów są w Sulechowie przy ulicy Brzozowa, tuż przed stacją.

W dniu 14 marca 2011 roku, rozpoczęto remont odcinka Wolsztyn – Luboń, o długości 65 km. Wymieniono torowisko na łącznej długości 73 km. Zbudowano nowe perony na stacjach: Tłoki, Rakoniewice, Ruchocice, Grąblewo (nowy przystanek), Kotowo, Granowo, Strykowo, Stęszew, Trzebaw, Szreniawa i Wiry. Zmodernizowano przejazdy kolejowo-drogowe: DK Nr 32 (3 przejazdy), Grodzisk Wielkopolski (9 przejazdów), Granowo, Stęszew, Szreniawa. Zamontowano nowe urządzenia sterowania ruchem kolejowym. Koszt modernizacji wyniósł 84 miliony złotych. Pociągi osobowe (autobusy szynowe i SZT) kursują na tym szlaku z maksymalna prędkością 110 km/h. Szlak obsługują Koleje Wielkopolskie.

W okresie od stycznia 2022 roku, do marca 2023 roku, przeprowadzono remont odcinka Wolsztyn – Grodzisk Wielkopolski.

Przebieg linii Nr 357.

Sulechów 0,335 km. Okunin 6,859 km, zlikwidowano. Smolno Wielkie 13,266 km, zlikwidowano. Chwalim 16,759 km, zlikwidowano. Kargowa 19,505 km, zlikwidowano. Kopanica 25,177 km, zlikwidowano. Żodyń 30,232 km, zlikwidowano. Powodowo 34,606 km. Powodowo Xella 35,327 km. Wolsztyn Skansen 38,000 km. Wolsztyn 38,858 km. Adamowo 43,500 km. Tłoki 45,368 km. Rostarzewo 49,377 km. Rakoniewice 53,489 km. Drzymałowo 56,462 km. Ruchocice 60,291 km.  Młyniewo Nowotomyskie 64,145 km, zlikwidowano. Grodzisk Wielkopolski 67,769 km. Grąblewo 70,965 km. Ptaszkowo 74,400 km, zlikwidowano. Ptaszkowo Wielkopolskie 74,623 km. Kotowo 77,250 km. Granowo Nowotomyskie 80,698 km. Strykowo Poznańskie 87,686 km. Stęszew 95,467 km. Trzebaw Rosnówko 99,997 km. Szreniawa 104,348 km. Wiry 108,208 km. Luboń koło Poznania 112,182 km.

Opracował Karol Placha Hetman