Runowo Pomorskie 2024-11-09

Stacja kolejowa Runowo Pomorskie.

Współrzędne geograficzne: 53.555N 15.529E. Elewacja 82 m (269.03 ft). Adres: ulica Kolejowa 1, 73-151 Runowo Pomorskie.

Miejscowość Runowo Pomorskie to wieś w Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie łobeskim, w gminie Węgorzyno. Praktycznie wieś Runowo Pomorskie przylega do miejscowości Węgorzyno. Miejscowość powstała z powodu poprowadzenia przez ten teren linii kolejowej i była zamieszkiwana najpierw przez robotników budowlanych, a potem głównie przez pracowników kolejowych i ich rodziny.

Pierwszy pociąg na stacji Runowo Pomorskie pojawił się w dniu 1 czerwca 1859 roku. W 1873 roku, uruchomiono nową linię kolejową Runowo Pomorskie – Szczecinek, w wyniku czego stacja uzyskała rangę węzła kolejowego.

Stacja Runowo Pomorskie leży na 288,718 km, LK Nr 202 Gdańsk Główny – Stargard oraz na 149,365 km LK Nr 210 Chojnice – Runowo Pomorskie, czyli koniec linii. Co interesujące, LK Nr 202 wychodząca ze stacji Runowo Pomorskie w kierunku stacji Łobez i  Świdwin (na północ), za wiaduktem nad doliną rzeki Reska Węgorzyno z linii dwutorowej przechodzi w jednotorową.

Pierwszą nazwą stacji była germańska nazwa Ruhnow. Po drugiej wojnie światowej, w wyniku decyzji wielkich tego świata, Pomorze Pomorskie zostało przyłączone do Polski, w tym Runowo Pomorskie. W 1945 roku, nazwa została zmieniona na Runów nad Golnicą, ale już w 1946 roku, nazwa została ustalona na Runowo Pomorskie.

Kiedy stacja Runowo Pomorskie stała się węzłem kolejowym nastąpił jej dynamiczny rozwój. Zbudowano lokomotywownię i wieżę wodną. Rozbudowano budynek dworca. Zbudowano tunel dla podróżnych i zamontowano zadaszenia na obu peronach. Tunel ma oświetlenie, a podłoga i ściany wyłożono płytkami ceramicznymi. Na Peronie 1 zadaszenie przylega do budynku dworca i pod tym zadaszeniem umieszczono wejście do tunelu (tylko jedne schody). Peron 1 jest jednokrawędziowy i ma długość około 400 m. Nawierzchnia peronu wykonana jest z różnych materiałów; płytki chodnikowe, kamienna kostka różnej wielkości, a nawet asfalt.  Ponieważ wyjście z tunelu na Peronie 2 jest w jego połowie długości, dlatego zadaszenie składa się z dwóch części. Wyjście z tunelu na Peronie 2 jest osłonięte przeszkloną wiatą i schody są w kierunku południowym i północnym. Zadaszenie wykonano z konstrukcji stalowej nitowanej, a obecnie zadaszenie jest wykonane z blachy trapezowej. Ostatni remont wiaty został wykonany w 2010 roku. Peron 2 ma długość 345 m, wysokość 0,30 m, pod główki szyny. Nawierzchnia jest bardzo zróżnicowana; bruk (różnej wielkości), płytki chodnikowe i także nawierzchnia gruntowa (trawa). Dojście na perony, oprócz tunelu zapewniają także dwa przejazdy, które były używane dla wózków z pocztą.

Obecny budynek dworcowy jest efektem rozbudowy na początku XX wieku. Budowla jest wielobryłowa przykryta dachem o dużym spadku. W budynku były kasy biletowo-bagażowe, restauracja, przechowalnia bagażu, poczta. Kasa biletowa do 2006 roku, była czynna całą dobę. W okresie 2006-2016, kasa była czynna tylko w dzień; 6;00 – 18;45. W 2016 roku, kasa została zamknięta. Bilety można kupić przez internet lub w pociągu. W budynku znaczna liczba okien (na parterze) i drzwi została zamurowana, aby pomieszczenia wewnętrzne nie zostały zniszczone przez wandali.

Na stacji były dwie wieże wodne. Pierwsza wieża znajdowała się przy lokomotywowni i została rozebrana około 2020 roku. Druga wieża znajduje się w północnej części stacji. Jest to wieża nietypowa, bo ma kulisty zbiornik wykonany ze stali, nitowany i jest nie osłonięty. Podobne zbiorniki wodne znajdują się w Polsce tylko w Korszach i Dąbrównie. Wieża jest wyposażona w wygięte drabiny umieszczone na dolnej i górnej części zbiornika, które przesuwają się po prowadnicach i można było nimi dotrzeć do każdego miejsca zbiornika. Jest pomost wokół zbiornika. Podstawę wieży wykonano z czerwonej cegły. Początkowo wieża stała w międzytorzu LK Nr 202 i LK Nr 210. Ale po zmianie przebiegu LK Nr 210, znalazła się po wschodniej stronie obu linii kolejowych.

Przy ulicy Kolejowa zbudowano bloki mieszkalne dla kolejarzy i ich rodzin. Większość z nich stoi do chwili obecnej i jest użytkowana zgodnie z przeznaczeniem.

Ostatnia duża rozbudowa stacji miała miejsce w czasie drugiej wojny światowej. Został rozbudowany układ torowy po zachodniej stronie stacji, a także w łuku LK Nr 210. Na stacji była górka rozrządowa, place składowe, dodatkowe zasieki węglowe. Zwiększono ilość pracowników kolejowych, zwłaszcza pracowników lokomotywowi. Dla dodatkowych pracowników zbudowano baraki mieszkalne, które po wojnie zostały rozebrane.

Walki w 1945 roku, nie spowodowały zniszczenia stacji Runowo Pomorskie, w przeciwieństwie do sąsiedniej stacji Węgorzyno.

Obecnie lokomotywownia jest zachowana w bardzo dobrym stanie. Wszystkie wrota są odnowione i dach jest wyremontowany, pokryty papą. Oszklenie jest kompletne. Lokomotywownia ma siedem stanowisk. Obrotnica jest sprawna i utrzymana w bardzo dobrym stanie. Przyległy do lokomotywowni budynek warsztatowy oraz wieża wodna zostały rozebrane. Teren jest oświetlony, a trawa wykoszona.

Na stacji są dwie nastawnie. Nastawnia „Rn” od strony północnej oraz „Rn1” od strony południowej. Nastawnia „Rn1” obsługuje także przejazd kolejowo-drogowy w ciągu ulicy Węgorzyńska. Obecnie (2024 rok) na stacji są semafory kształtowe i świetlne. Semafory wjazdowe i tarcze ostrzegawcze są świetlnymi. W pobliżu łuku LK Nr 210, na byłej równi stacyjnej, znajduje się podstacja transformatorowa „Runowo” trakcji elektrycznej dla LK Nr 202.

Według klasyfikacji PKP ma kategorię dworca lokalnego. W ostatnich latach wzrosła ilość obsługiwanych pasażerów i osiągnęła 400 osób w ciągu doby. Było to spowodowane generalnem remontem LK Nr 210 i uruchomieniu większej liczby połączeń, zwłaszcza na dystansie do Szczecinka oraz do Stargardu. W dniu 7 listopada 2024 roku, ze stacji Runowo Pomorskie odjechało 39 pociągów pasażerskich. Można było odjechać do stacji: Białystok, Gdańsk Główny, Goleniów, Koszalin, Łobez, Miastko, Olsztyn Główny, Słupsk, Szczecin Główny, Szczecinek.

Linia Kolejowa Nr 202 Gdańsk Główny – Stargard.

Przez stację Runowo Pomorskie przebiega LK Nr 202 Gdańsk Główny – Stargard, która rozciąga się w północnej części Polski, na kierunku równoleżnikowym i przebiega przez Województwo Pomorskie i Województwo Zachodniopomorskie. LK Nr 202 ma długość 334,363 km. Linia jest zelektryfikowana prądem 3 kV DC. Prędkość maksymalna biegu pociągu wynosi 140 km/h. Lina jest jednotorowa i dwutorowa. Uruchomienie linii kolejowej; 1859.06.01 Stargard – Koszalin. 1869.07.01 Koszalin – Słupsk. 1870.09.01 Słupsk – Gdańsk Główny. Budowa drugiego toru; 1909 rok, Lębork – Słupsk. 1909 rok, Białogard – Runowo Pomorskie. 1902 rok, Runowo Pomorskie – Stargard. W 1945 roku, drugi tor rozebrali sowieci. 1953 rok, Runowo Pomorskie – Chociwel. 1955 rok, Chociwel – Ulikowo. Do 2024 roku, nie udało się odbudować drugiego toru na całej LK Nr 202. Elektryfikacja była prowadzona etapami; 1969.09.13 Gdańsk Główny – Gdynia Główna. 1969.10.19 Rumia – Wejherowo. 1989.09.06 Wejherowo – Słupsk. 1988.12.02 Koszalin – Słupsk. 1988.06.30 Białogard – Koszalin. 1987.12.15 Świdwin – Białogard. 1987.07.15 Runowo Pomorskie – Świdwin. 1986.12.16 Stargard – Runowo Pomorskie.

Linia Kolejowa Nr 210 Chojnice – Runowo Pomorskie.

Linia Kolejowa Nr 210 Chojnice – Runowo Pomorskie całkowicie leży na terenie Polski. Długość linii wynosi 150,402 km. Rozstaw szyn 1435 mm. Prędkość maksymalna 120 km/h. Linia na całej długości była dwutorowa, ale obecnie na odcinku Czarne – Szczecinek szlak jest jednotorowy. Jeden tor rozebrali moskale w 1945 roku, na całej długości i wywieźli do Moskwy. Tor został odtworzony. LK Nr 210 nie jest zelektryfikowana, bo dla Polskiej Gospodarki linia nie była ważna, chociaż jest wpisana jako linia znaczenia państwowego. Linia przebiega przez Województwo Pomorskie i Zachodniopomorskie, na trasie; Chojnice – Szczecinek – Złocieniec – Drawsko Pomorskie – Runowo Pomorskie. Linia jest wykorzystywana w ruchu osobowym i towarowym.

Opracował Karol Placha Hetman