Piła 09-08-2024r.

Współrzędne geograficzne: 53.142N 16.741E. Elewacja 59 m (194 ft).

Miasto Piła.

Miasto Piła leży w Województwie Wielkopolskim i jest siedzibą Powiatu. W okresie 1975 – 1998, było stolicą Województwa Pilskiego. Miasto położone jest nad rzeką Gwdą, która jest prawym dopływem Noteci. Z centrum Piły do rzeki Noteć jest tylko 10 km. Głównym motorem rozwoju miasta jest jego położenie pomiędzy Bydgoszczą, Poznaniem, a Gorzowem Wielkopolskim. Miasto jest także ważnym ośrodkiem akademickim o zasięgu regionalnym, w którym funkcjonują filie i oddziały zamiejscowe państwowych i prywatnych uczelni wyższych z Poznania, Bydgoszczy i Szczecina.

Piła jest ważnym miastem Polski. Pod względem liczby mieszkańców zajmuje 51 miejsce, a pod względem powierzchni 27 miejsce. Według danych z 30 czerwca 2010 roku, miasto miało 74 557 mieszkańców. Powierzchnia to 102,68 km kwadratowego. Gęstość zaludnienia wynosi 726 osób na km kwadratowy. Wysokość względem morza wynosi 50-134 m na poziomem morza. Tablice rejestracyjne pojazdów PP.

Rozwój kolei w rejonie Piły.

Prawdziwy rozwój Piły nastąpił w połowie XIX wieku, kiedy rozpoczął się rozwój kolei. Inicjatorem budowy kolei z Berlina do Królewca było państwo pruskie, a osobiście król Prus Fryderyk Wilhelm IV, który plany budowy kolei przedstawił w 1842 roku. Inwestycja była państwowa, a nie firm prywatnych. W 1848 roku, oddano do użytku szlak kolejowy na trasie Berlin – Szczecin i rozpoczęto budowę szlaku Szczecin – Poznań. Przy projektowaniu szlaków kolejowych brano pod uwagę łatwość budowy torowisk, a nie najkrótszą trasę. Istniejące w tym czasie parowozy były słabe i z trudem pokonywały wzniesienia, dlatego szlak kolejowy musiał być wypłaszczony.

W dniu 27 lipca 1851 roku, otwarto linię kolejową z Bydgoszczy przez Piłę do Krzyża Wielkopolskiego i dalej do Szczecina i Berlina. Szlak kolejowy z Krzyża Wielkopolskiego do Piły został ułożony wzdłuż rzeki Noteć, i dalej z Piły do Bydgoszczy także wzdłuż rzeki Noteć. Z Piły do Krzyża Wielkopolskiego jest 65 km i pociąg tę trasę pokonuje w 50 minut. Z Piły do Bydgoszczy jest 90 km i pociąg tę trasę pokonuje w 1 godzinę i 15 minut.

W kolejnych latach powstawały połączenia z Piły do Poznania, Kołobrzegu i Wałcza. W ten sposób Piła stały się ważnym węzłem kolejowym. Zbudowano tu zakład naprawczy taboru kolejowego. Piła Główna jest dworcem typu wyspowego, podobnie jak Krzyż Wielkopolski, czy Poznań Główny. Po wielkiej wojnie światowej, Traktat Wersalski pozostawił Piłę po stronie germańców. Ruch kolejowy w kierunku Poznania i Bydgoszczy został wstrzymany. Do Poznania ruch nie był prowadzony aż do wybuchu drugiej wojny światowej.

Stacja położona jest w południowej części centrum Piły, przy ulicy Zygmunta Starego 1. Stacja pasażerska posiada sześć peronów. Stacja została zelektryfikowana w okresie 1989-1990. Wszystkie semafory zostały wymienione na świetlne. Nad torami w 1975 roku, zbudowano wiadukt o długości 230 m, który łączy północną i południową część miasta. W okresie 2014 – 2018, dworzec został wyremontowany ostatni raz.

Węzeł kolejowy w Pile jest jednym z najważniejszych w Polsce. W Pile było pięć dworców kolejowych; Piła Główna, Piła Kalina, Piła Leszków, Piła Podlasie, Dworzec Celny. Obecnie przez Piłę przebiegają szlaki: Nr 18 Kutno – Piła Główna, Nr 203 Tczew – Küstrin Kietz (niezelektryfikowana), Nr 354 Poznań – Piła Główna, Nr 374 Mirosław Ujski – Piła Główna (niezelektryfikowana), Nr 405 Piła Główna – Ustka, Nr 999 Piła Główna – Piła Północ. W Pile jest także linia kolejowa nr 403 – o długości 126 km, łącząca posterunek odgałęźny Piła Północ ze stacją Ulikowo (niezelektryfikowana).

Piła jest węzłem kolejowym, w którym spotyka się siedem kierunków kolejowych. Obecnie (2024 rok) na terenie miasta Piła znajduje się jedna stacja kolejowa Piła Główna i cztery przystanki osobowe; Piła Fabryczna na LK Nr 18, Piła Podlasie na LK Nr 203 oraz Piła Kalina i Piła Leszków na LK Nr 354. Przystanek Piła Leszków jest nieczynny od 2008 roku. W skład stacji Piła Główna wchodzi stacja towarowa, która położona jest na zachód od stacji osobowej i rozciąga się wzdłuż LK Nr 203. W jej skład wchodziła nie używana już górka rozrządowa. Cześć torów została rozebrana.

Stacja Piła Główna znajduje się w dzielnicy Śródmieście / Staszyce, w południowej części centrum Piły, przy ulicy Zygmunta Starego 1. Stacja została oddana do użytku w dniu 27 lipca 1851 roku. Stacja w okresie zaborów (1851-1943) nosiła germańska nazwę Schneidemühl. W czasie drugiej wojny światowej nazwę zmieniono na (1944 rok) Schneidemühl Hauptbahnhof, a następnie na (także w 1944 roku) Schneidemühl Personenbahnhof. Po włączeniu Piły do Polski, w 1945 roku, stacja została nazwana Piła, a w 1968 roku, nazwę zmieniono na Piła Główna.

Po wielkiej wojnie światowej Piła została w rekach germańskich, choć większość mieszkańców była narodowości Polskiej. Do granicy z Rzeczypospolitą Polską było zaledwie 6 km. Z uwagi na agresywne działania germańców, odcinek linii kolejowej Piła – Poznań, na dystansie Piła Kalina – Dziembówko został rozebrany. Tory ponownie położyli germańcy w czasie drugiej wojny światowej. W dwudziestoleciu międzywojennym, germańcy w Pile utworzyli dworzec celny dla ruchu towarowego międzynarodowego. Głównie chodziło o pociągi towarowe, które kierowane były z germani w kierunku Bydgoszczy. Dworzec celny znajdował się po wschodniej stronie rzeki Gwda. Po drugiej wojnie światowej, kiedy Piła znalazła się w Polsce dworzec został rozebrany, a budynki przystosowane na mieszkania dla rodzin kolejarskich. O istnieniu dworca celnego przypomina nazwa ulicy Dworzec Celny i duża równia stacyjna. Obecnie przy byłym dworcu znajduje się przystanek osobowy Piła Fabryczna.

W okresie 1920-1939, ruch pociągów na stacji Piła, był specyficzny. Najwięcej pociągów osobowych i towarowych było tranzytowych. W kierunku wschodnim jechały pociągi do Bydgoszczy lub do Chojnic. W kierunku zachodnim pociągi głównie jechały do Berlina. Pasażerów którzy jechali do Bydgoszczy odprawiano na dworcu, a pociągi towarowe na Dworcu Celnym. Pociągi na trasie Piła – Bydgoszcz były złożone z taboru Polskiego; lokomotywy i wagony. Wagony towarowe były puszczane w systemie wahadłowym.

W 1975 roku, na torami stacji Piła Główna zbudowano wiadukt o długości 230 m, w ciągu ulicy Aleja Piastów, która łączy północną i południową część miasta. Z wiaduktu jest zejście na plac dworcowy. Dojazd na plac dworcowy dla samochodów jest od ulicy Zygmunta Starego przez skrzyżowanie kolejowo-drogowe. Trzeba przejechać przez 5 torów. Przejazd zabezpieczony jest zaporami. Główne wejście dla podróżnych jest od strony placu przy ulicy 14 lutego. Tutaj jest postój TAXI i przystanki komunikacji miejskiej. Wejście to kieruje podróżnych do tunelu.

Elektryfikacja stacji Piła Główna nastąpiła w okresie 1989-1990, ale całkowicie nie została ukończona z uwagi na niezelektryfikowaną LK Nr 203,  LK Nr 403 Ulikowo oraz LK Nr 374 Ujście. Wszystkie semafory na stacji zostały wymienione na świetlne. Obecnie (2024 rok) nie ma planów elektryfikacji dalszych linii.

Na stacji Piła Główna jest 6 peronów i 10 krawędzi peronowych. Pasażerom dojście do dworca, peronów i centrum miasta zapewniają tunele. Perony są numerowane od dworca w kierunku południowym; 1, 2, 3, 4, a perony 5, 6 znajdują się po północnej stronie dworca. Peron 1 jest peronem jednokrawędziowym o długości 260 m. Peron 2 wyspowy ma długość 420 m. Peron technicznie może być znacznie wydłużony. Peron 3 wyspowy ma długość 380 m. Peron 4 wyspowy ma długość 300 m. Peron 5 jest peronem jednokrawędziowym o długości 330 m. Peron 6 jest peronem wyspowym o długości 330 m. Każdy peron ma zadaszenie i dojście tunelem. Najkrótsze zadaszenie jest na Peronie 4 i ma długość zaledwie 45 m. Zadaszenie nad Peronem 1 i 5 były od samego początku istnienia dworca. Na stacji są trzy tunele pasażerskie. Jeden tunel prowadzi o wejścia z miasta przy postoju TAXI, do wnętrza dworca. Pozostałe tunele prowadzą na perony; jeden na perony 1, 2, 3, 4, drugi na perony 5 i 6.

We wschodniej części stacji znajduje się obszar techniczny z zabudowaniami lokomotywowni. Teren ten ogranicza rzeka Gwda. Głównymi obiektami jest parowozownia oraz druga parowozownia tak zwany „Okrąglak”. Obecnie (2024 rok) na tym terenie działa firma „Interlok”, zajmująca się remontami zabytkowych parowozów. Parowozownia, a właściwie zespół budynków dla obsługi parowozów został zbudowany w okresie 1870-1874. Jej budowa została wymuszona zwiększającym się ruchem kolejowym w tej części Wielkopolski. Parowozownia „Okrąglak” została zaprojektowana jako nowoczesny obiekt i stała się wzorem dla innych tego typu obiektów w Europie.

W zachodniej części stacji znajduje się stacja towarowa oraz byłe obiekty ZNTK (Zakłady Naprawy Taboru Kolejowego), które zostały zamknięte w 1995 roku. Warsztaty zostały uruchomione w dniu 1 października 1907 roku. W dniu 25 maja 1994 roku, została zamknięta stacja rozrządową.

W dniu 19 maja 1988 roku, na terenie stacji Piła Główna miała miejsce katastrofa kolejowa transportu wojskowego, w wyniku której zginęło 10 żołnierzy, a 28 osób zostało rannych.

W okresie 2000-2012, nie prowadzono ruchu osobowego przez stacje Wałcz i Kalisz Pomorski. Był to okres największych redukcji przewozów pasażerskich po rządami masonów, komunistów i folksdojczów. Na szczęście stacje te odzyskały połączenia osobowe. Dzięki temu można dojechać z Piły do Stargardu i Szczecina.

Ruch kolejowy na stacji Piła Główna jest sterowany z pięciu nastawni ruchu: PłA, Pł1, Pł3, Pł5 oraz PPn (podg Piła Północ na LK Nr 405). Są czynne bocznice kolejowe; Do dawnego pilskiego oddziału GCB Centrostal Bydgoszcz. Do fabryki żarówek Philips Lighting Polska. Do zakładu Poszukiwania Nafty i Gazu NAFTA przy Al. Powstańców Wlkp. Były także bocznice; Do Przedsiębiorstwa Robót Drogowych i Mostowych. Do Zakładów Przemysłu Ziemniaczanego. Do Zakładów Prefabet. Na lotnisko Piła. Do jednostki wojskowej. Do magazynów przy ul. Zygmunta Starego i Towarowej. Do składu węgla. Do Wyższej Oficerskiej Szkoły Samochodowej. Do Zakładów Przemysłu Ziemniaczanego. Do drukarni. Do rozlewni spirytusu. Do elektrowni miejskiej. Do gazowni miejskiej. Do zakładów chemicznych Chemitex. Do roszarni.

W 2021 roku, ruch pasażerski wyniosł 1 170 000 osób w ciągu roku.

Opis zdjęcia: Frontowa ściana dworca i widok na Peron 5 i 6.

Opis zdjęcia: Plac przed dworcem. Widok w kierunku zachodnim. Wiadukt w ciągu ulicy Aleja Piastów.

Opis zdjęcia: Tylna ściana dworca. Byłe pomieszczenia królewskie, a następnie restauracja.

Opis zdjęcia: Widok na Peron 1, 2, 3, 4.

Opis zdjęcia: Peron 5 i 6. Widok w kierunku zachodnim.

Opis zdjęcia: Peron 5 i 6. Widok w kierunku wschodnim.

Opis zdjęcia: Peron 4. Widok w kierunku zachodnim.

Opis zdjęcia: Peron 4. Widok w kierunku wschodnim. W oddali lokomotywownia „Okrąglak”.

Opis zdjęcia: Tunel pasażerski, który łączy Peron 1, 2, 3 i 4.

Dworzec Piła Główna.

Dworzec został zbudowany w okresie 1853-1876. W swojej historii był kilkakrotnie modernizowany. Na froncie budynku zawsze znajdował się zegar. Obiekt został zbudowany na planie wydłużonego prostokąta. Dworzec jest budynkiem murowanym z cegły. Ściany pierwotnie były licowane cegłą, obecnie są obustronnie tynkowane. Dach pokryto papą. Wnętrza pierwotnie nakryte były stropami drewnianymi, które w okresie powojennej odbudowy zastąpione zostały stropami żelbetonowymi. Narożniki zwieńczone są wieżyczkami, co ma sugerować zamek. Budynek jest dwukondygnacyjny z dodatkową kondygnacją poziemną. W pierwszych latach istnienia dworca dobudowano jednokondygnacyjne reprezentacyjne wejście z pięcioma wielkimi okna, w których zamontowano drzwi. Dach tej dobudówki miał reprezentacyjny taras.

We wnętrzu dworca urządzono halę kas biletowo-bagażowych, trzy poczekalnie (stosownie do klasy biletów), restaurację, reprezentacyjne pomieszczenia dla króla i jego rodziny, pomieszczenia służbowe i mieszkania dla zawiadowcy i restauratora. Około 1892 roku, we wschodniej części dworca zbudowano kładkę nad torami dla pieszych, która połączyła miasto ze stacją. Kładka funkcjonowała krótko, bo została zastąpiona pasażerskimi tunelami. Całość tuneli została ukończona około 1910 roku. Tunele są unikalną konstrukcją w skali Europy. Zachowały swoje oryginalne sklepienia i ściany wyłożone flizami ceramicznymi. Zadaszenia Peronu 1, 5, które przylegają do dworca także są unikalne. Wykonane głównie z konstrukcji żeliwnej. Podobnie są wykonane barierki przy wejściach do tuneli.

Po 1910 roku, wejście do budynku dworca zostało przebudowane. Na tarasie zrobiono niewielką nadbudówkę, zrobiono dwa wejścia złożone z dwuskrzydłowych drzwi, a na całym frontonie założono mniejsze okna. Wnętrze przystosowano do potrzeb służ kolejowych. Narożne wieżyczki otrzymały płaskie dachy i zlikwidowano ornamenty. W 1911 roku, dworzec otrzymał instalację elektryczną i trochę później kanalizacyjną. Instalacja wodna była od początku.

Z tyłu budynku został założony ogród z kwietnymi klubami i drzewami. Tylna elewacja budynku ma wysuniętą łamaną ścianę, z trzema ogromnymi oknami, a we wnętrzu znajdowały się apartamenty królewskie, a później restauracja.

Od strony wschodniej dworca powstały kolejne budynki dla służb kolejowych. Była tam poczta, telegraf, centrala telefoniczna, spedycja, noclegownia ze stołówką, łaźnia, a także toalety.

W 60-latach XX wieku, dworzec ponownie wyremontowano. Wymieniono stolarkę i ponownie przebudowano zachodnie wejście. Powstał ganek z trzema oknami i dwoma bocznymi wejściami. Elewacja została otynkowana na kolor kremowy z elementami bordowymi. Na elewacji umieszczono neon z napisem Piła Główna PKP. Neon ten w 80-latach XX wieku, został zastąpiony prostszym napisem Piła Główna PKP na białym tle. W 90-latach XX-wieku, na elewacji budynku umieszczono białego orła w koronie oraz datę 14 luty 1945 roku. Data przedstawia przejęcie stacji przez PKP.

Dworzec na stacji Piła Główna jest dworcem typu wyspowego i po obu stronach przebiegają tory. Dworzec został wpisany na listę zabytków w dniu 7 lipca 2010 roku, pod numerem 796/Wlkp/A. Razem z dworcem na listę wpisano parowozownię „Okrąglak”.

Ostatni remont dworca przeprowadzono w okresie 2014-2015. Remont objął dach, elewację, wnętrze, stolarkę okienną i drzwiową, instalacja elektryczną, instalację wodną i kanalizacyjną. Elewacja została zmieniona na kolor jasno-żółty. Dworzec został dostosowany dla potrzeb osób niepełnosprawnych. W dworcu są kasy biletowe, poczekalnie, toalety, skrytki bagażowe, kawiarnia dworcowa, małe placówki handlowe, placówka Straży Miejskiej, placówka SOK. Zmieniła się mała architektura; ławki, gabloty, kosze na śmieci. Wyremontowano plac przed dworcem na którym jest 70 miejsc parkingowych. Koszt remontu wyniósł 18,5 miliona złotych. Ponownie otwarcie dworca nastąpiło w dniu 26 października 2015 roku.

Królewskie Warsztaty Lokomotyw (Königliche Lokomitivwerkstatt), następnie ZNTK w Pile.

W Pile naprawy lokomotyw parowych rozpoczęto już w 1906 roku. Było to związane z dużym wzrostem ilości szlaków kolejowych i wzrostem ilości taboru kolejowego. W tym czasie, trwała już budowa nowych obiektów dla warsztatów, które zostały uroczyście otwarte w dniu 1 października 1907 roku. Miał to być jeden z największych warsztatów na terenie prus, ale nigdy nim nie był. W pierwszych latach na inwestycję wydano około 5 milionów marek. W planach była budowa dużego zaplecza socjalnego i wypoczynkowego dla pracowników. Zbudowano kilka bloków mieszkalnych przy obecnych ulicach: Świętojańskiej i Reymonta.

Zbudowano kotlarnię, kuźnię, warsztat mechaniczny. Nie zbudowano odlewni, co znacznie ograniczało możliwości naprawcze. Kuźnia także nie była wyposażona w ciężkie młoty parowe. Z tego powodu, warsztaty musiały współpracować z innymi większymi,, a zwłaszcza z Warsztatami w Stargardzie. Do napędu maszyn wykorzystywano lokomobile. Były obrabiarki mechaniczne, dźwigi i suwnice. Rozbudowa warsztatów trwała do 1910 roku. W 1913 roku, w warsztatach pracowało około 1 200 robotników. W tym samym czasie, na stacji kolejowej pracowało do 150 osób.

W 1914 roku, germańcy rozpoczęli wielką wojnę światową. W efekcie tej wojny Rzeczypospolita Polska odzyskała niepodległość. Miasto Piła znalazło się w odległości 6 km, od Polski granicy. W efekcie warsztat tracił na znaczeniu. Zgromadzony potencjał produkcyjny nie był całkowicie wykorzystywany. W okresie 1920-1939, zwolniono około 700 robotników, którzy w większości przeszli do pracy w Stargardzie, a Polacy przenieśli się do Poznania lub Bydgoszczy. Największym problemem był brak odlewni żeliwa i brązu. Mała kotlarnia wykonywała remonty tylko kotłów dla małych parowozów, głównie tendrzaków. Duże kotły remontowano w Stargardzie. W niewielkim stopniu wykorzystywano wytwornice gazu acetylenowego i gazu drzewnego (gaz generatorowy, czadnica).

W czasie drugiej wojny światowej zakład otrzymywał duże zadania remontowe, na potrzeby machny wojennej germańców. Zatrudnienie wzrosło do blisko 2 000 pracowników, z czego większość to byli robotnicy przymusowi, którzy mieszkali w barakach drewnianych lub metalowych w pobliżu warsztatów.

W 1945 roku, walki o Piłę, która była w systemie Wału Pomorskiego, trwały trzy tygodnie. Cała stacja kolejowa i warsztaty były otoczone transzejami i stanowiskami ogniowymi. Piły bronił także germański pociąg pancerny. Zajęcie miasta Piła przez sowietów nastąpiło w dniu 14 lutego 1945 roku. W Pile infrastruktura kolejowa była zniszczona w 80 %. Czego nie zniszczyły działania wojenne to sowieci wywieźli do Moskwy.

W dniu 18 lutego 1945 roku, władze sowieckie zezwoliły na przejęcie stacji przez PKP. W dniu 24 lutego 1945 roku, Ministerstwo Komunikacji wydało decyzję o przystąpieniu do odbudowy i uruchomienia Warsztatów Naprawy Parowozów w Pile. Warsztaty podjęły się napraw taboru kolejowego i wchodziły w skład dyrekcji stacji. W dniu 19 marca 1945 roku, Polskie Koleje Państwowe oficjalnie przejęły zakład i nadały nazwę Warsztaty Główne I Klasy PKP w Pile. W tym czasie zakład liczył około 100 pracowników. W dniu 18 lipca 1946 roku, naprawiono setny parowóz.

W sierpniu 1950 roku, warsztaty otrzymały nazwę Warsztaty Mechaniczne Nr 14 w Pile, a od stycznia 1951 roku, zakład został przemianowany na Zakłady Naprawcze Parowozów PKP Nr 14 w Pile. W styczniu 1952 roku, warsztatom nadano nazwę Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego w Pile. Cały czas trwała odbudowa i rozbudowa warsztatów. Rozbudowano kotlarnię. Przebudowano obiekty socjalno-bytowe i uruchomiono stołówkę. Zbudowano odlewnię żeliwa i brązu. Zmiany nazwy ZNTK w Pile następowały jeszcze w 1982 roku, oraz w 1991 roku.

Od 1976 roku, ZNTK rozpoczeły remonty trakcji spalinowej. W 1979 roku, naprawiono około 169 lokomotyw spalinowych. Przemiany społeczno-gospodarcze, w 1989 roku, doprowadziły do wprowadzenia gospodarki rynkowej i kolejnych przekształceń. ZNTK w Pile przekształcono w jednoosobową spółkę skarbu państwa, która wkrótce upadła. W 1995 roku, firma upadła i została zlikwidowana. Postanowieniem Sądu Rejonowego w Pile z dnia 28 kwietnia 1995 roku, zakończyła się działalność gospodarcza ZNTK w Pile.

Linie kolejowe w Pile.

Linia kolejowa Nr 18 Kutno – Piła Główna.

Linia kolejowa Nr 18 Kutno – Piła Główna, to jest pierwszorzędna linia dwutorowa, o długości 247,418 km. Na linii funkcjonuje system SHP. Linia dostosowana jest do prędkości od 40 km/h do 140 km/h, a jej prędkość konstrukcyjna wynosi 160 km/h. Na linii Nr 18 znajduje się 48 różnych punktów eksploatacyjnych, w tym 21 stacji kolejowych (z czego 2 stacje techniczne), 25 przystanków (z czego 3 są jednocześnie ładowniami), jedna bocznica szlakowa oraz jeden posterunek odgałęźny. Linia przebiega przez obszar województwa łódzkiego, województwa kujawsko-pomorskiego i województwa wielkopolskiego. Na mapie Polski linia przebiega wyraźnym łukiem.

Linia kolejowa Nr 203 Tczew – Piła Główna – Kostrzyn.

Linia kolejowa Nr 203 Tczew – Piła Główna – Kostrzyn to jest linia o długości 342,890 km, dwutorowa i jednotorowa, niezelektryfikowana.  Od Tczewa biegnie w kierunku południowo-zachodnim, aż do granicy zachodniej Polski. Linia przebiega przez województwa: Pomorskie, Wielkopolskie i Lubuskie. Prędkość maksymalna biegu pociągu wynosi 120 km/h.

Linia kolejowa Nr 354 Poznań Główny PoD – Piła Główna.

Linia kolejowa Nr 354 Poznań Główny PoD – Piła Główna została oddana do eksploatacji w dniu 15 maja 1879 roku. Prześwit torów 1435 mm. Długość linii wynosi 92,538 km.

Linia kolejowa Nr 374 Piła Główna – Bzowo Goraj.

Linia kolejowa Nr 374 Piła Główna – Bzowo Goraj jest to linia o długości zaledwie 14,555 km, znaczenia lokalnego, jednotorowa, niezelektryfikowana. Linia biegnie ze stacji Piła Główna w kierunku południowym. Linia jest wykorzystywana w ruchu towarowym i ma prędkość dopuszczalną 40 km/h.

Linia kolejowa Nr 403 p.odg. Piła Północ – Ulikowo.

Linia kolejowa Nr 403 p.odg. Piła Północ – Ulikowo jest to linia o długości 125,573 km. Linia jest jednotorowa, niezelektryfikowana, znaczenia lokalnego. Generalnie linia przebiega ze stacji Piła Główna w kierunku zachodnim, do Stargardu ( poprzednio Stargard Szczeciński). Prędkość maksymalna wynosi 100 km/h.

Linia kolejowa Nr 405 Piła Główna – Ustka.

Linia kolejowa Nr 405 Piła Główna – Ustka jest to linia jednotorowa, zelektryfikowana, o długości 193,419 km. Sieć trakcyjna jest na odcinkach Piła Główna – Szczecinek oraz Słupsk – Ustka Uroczysko. Linia biegnie z Piły Głównej w kierunku północnym do Ustki (Ustka Uroczysko), dalej jest wojskowa bocznica kolejowa. Linia przebiega przez województwo: Wielkopolskie, Zachodniopomorskie i Pomorskie. Prędkość biegu pociągu wynosi 120 km/h. Linia jest wyposażona w system SHP.

Linia kolejowa Nr 999 Piła Główna – Piła Północ.

Linia kolejowa Nr 999 Piła Główna – Piła Północ to jest jednotorowa, zelektryfikowana linia o długości 2,649 km, która przebiega przez stację towarową. Jest to praktycznie łącznica. Linia została zbudowana przed 1936 rok, a zelektryfikowana została w 2005 roku. Jej zadaniem jest ruch pociągów towarowych oraz bezkolizyjny wjazd/wyjazd pociągów pasażerskich z/do Szczecina i Koszalina w przypadku jednoczesnego ruchu tych pociągów. Prędkość maksymalna 40 km/h, z uwagi na mały promień łuku.

Opracował Karol Placha Hetman