Mińsk Mazowiecki 2024-01-10

Stacja kolejowa Mińsk Mazowiecki.

Współrzędne geograficzne: 52.175N 21.552E. Elewacja 151 m.

Mińsk Mazowiecki.

Mińsk Mazowiecki to jest miasto położone w Województwie Mazowieckim w Polsce. Mińsk Mazowiecki ma bogatą historię i jest znane ze swojego dziedzictwa kulturowego. Miasto posiada zabytki historyczne, w tym kościoły i pełni funkcję centrum administracyjnego i kulturalnego dla okolicznych terenów. Odległość między Mińskiem Mazowieckim a Warszawą wynosi około 42 kilometrów. Jest to stosunkowo krótka trasa, co sprawia, że podróż między tymi dwoma miastami jest dość szybka, zarówno samochodem, jak i środkami komunikacji publicznej. Obecnie populacja miasta wynosi 40 297 (w 2022 roku), a powierzchnia miasta to jest 13,18 km kwadratowego.

Kolej dotarła do Mińska Mazowieckiego w XIX wieku. Pierwsza linia kolejowa w tym regionie została otwarta w dniu 9 października 1866 roku i połączyła Warszawę z Terespolem. Mińsk Mazowiecki był jednym z przystanków na tej trasie, co znacząco wpłynęło na rozwój miasta i ułatwiło transport pasażerów oraz towarów. Kolej stanowiła ważny czynnik w rozwoju gospodarczym i komunikacyjnym wielu miejscowości w Polsce w tamtym okresie.

Stacja kolejowa Mińsk Mazowiecki.

Stacja została otwarta w dniu 9 października 1866 roku. Obecnie Mińsk Mazowiecki to jest dworzec kategorii B. Jest to stacja początkowa i końcowa dla wielu składów EZT Kolei Mazowieckich. W obrębie stacji znajdują się ZNTK Mińsk Mazowiecki SA.

Pierwszy dworzec na stacji Mińsk Mazowiecki był murowany, ale nieduży. Drugi dworzec został już zbudowany jako reprezentacyjny. Charakteryzował się wielobryłowym kształtem i ozdobnym gzymsem. Dworzec ten został zniszczony w czasie drugiej wojny światowej.

Obecny dworzec został zbudowany w 1979 roku, jako modernistyczny, przestronny i funkcjonalny. Budynek ma duże przeszklenia, dzięki którym we wnętrzu jest jasno. Główny hol spełnia funkcje poczekalni. W budynku są kasy biletowe, toalety, automaty biletowe i inne.

W okresie 1998-2000, stacja została poddana modernizacji. Perony zostały podniesione, krawędzie peronowe otrzymały prefabrykowane czerwone płyty z żółtą linią bezpieczeństwa. Ze wschodniej strony peronów wykonano nowe przejście podziemne dla podróżnych i mieszkańców. Przejście jest dostosowane dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich i rodziców z wózkami dziecięcymi. Przejście oddano do użytku w dniu 2 czerwca 2007 roku.

Wyremontowano kładkę nad torami, która służy także mieszkańcom, bo łączy północną i południowa część miasta. Była także inna kładka nad torami, która ze względu na zły stan techniczny i budowę nowego przejścia podziemnego została rozebrana w 2006 roku. Było także przejście w poziomie torów dla osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, ale zostało zlikwidowane. Przejście to nie było połączone z południową częścią miasta. Na stacji są semafory świetlne.

Obecnie (2024 rok) na stacji są trzy perony. Peron 1 jest jednokrawędziowy i znajduje się przy budynku dworcowym. Ma długość 200 m i przyjmuje pociągi aglomeracyjne. Peron 2 i 3 to są perony wyspowe i mają długość 270 m. Na peronach są wiaty typu przystankowego. Plany przewidują budowę Peronu 4 przy torze Nr 9, jako jednokrawędziowy o długości 200 m, szerokości 5,00 m i wysokości 0,76 m. Planowany termin realizacji zamówienia to był dzień 6 sierpnia 2024 rok.

Na wschód od dworca kolejowego znajduje się część towarowa stacji wykorzystywana do wyładunku kruszyw i drobnicy. Jest tutaj plac ładunkowy od strony ulicy Spółdzielcza. Stacja posiada 8 torów głównych na linii kolejowej Nr 2, a także liczne tory boczne, głównie do ZNTK, który znajduje się w południowo-zachodniej części stacji. ZNTK „Mińsk Mazowiecki” jest to firma należąca do grupy PESA. Zajmuje się naprawą i modernizacją elektrycznych pojazdów szynowych, takich jak EZT EN57. W ostatnich latach jej klientami byli najbardziej znaczący w Polsce przewoźnicy kolejowi: PKP Intercity, Polregio, Koleje Mazowieckie.

W 2021 roku, stacja obsłużyła 2 850 000 pasażerów, czyli 7 808 osób w ciągu doby. W styczniu 2024 roku, ze stacji odjeżdżało 105 pociągów osobowych. Można było pojechać do: Białystok, Czeremcha, Gdynia Główna, Grodzisk Mazowiecki, Lublin Główny, Łowicz Główny, Łódź Fabryczna, Łuków, Mrozy, Siedlce, Skierniewice, Terespol, Warszawa Centralna, Warszawa Wschodnia, Warszawa Zachodnia, Żyrardów.

Kolej Warszawsko-Terespolska.

Kolej Warszawsko-Terespolska powstała jako trzecia linia kolejowa w ówczesnym Królestwie Polskim, czyli pod zaborem moskiewskim. Linia została uruchomiona w dniu 9 października 1866 roku. Linia połączyła stacje Warszawa – Mińsk Mazowiecki – Siedlce – Łuków – Terespol. W Terespolu linia łączyła się z Koleją Moskiewsko – Brzeską. W 1873 roku, otwarto następny szlak Brześć – Kijów.

Kolej Warszawsko – Terespolska została zbudowana z szerokim torem, zgodnie z moskiewskimi normami. W Warszawie na Pradze szlak ten został połączony bocznicą kolejową z Koleją Petersburską. Dworzec Terespolski w Warszawie znajdował się przy ulicy Brzeskiej (a obecnie ulica Kijowska). Dworzec ten otrzymał zmienioną nazwę na Dworzec Brzeski, a obecnie jest to stacja Warszawa Wschodnia.

Szlak Warszawa – Terespol był budowany w okresie 1865–1867 przez spółkę Towarzystwo Drogi Żelaznej Warszawsko-Terespolskiej. Inicjatorem przedsięwzięcia był przedsiębiorcy i bankiera Leopolda Kronenberga. Linia miała długość 212 km. Prace budowlane zostały ukończone w dniu 27 września 1866 roku. Struktura organizacyjna oraz administracja była wzorowana na Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Także pracownicy byli narodowości polskiej. Część pracowników pochodziła z „Wiedenki”. Dyrektorem został inżynier Chrzanowski.

Z powodu braku mostu kolejowego przez rzekę Wisła, pasażerowie z dworca Terespolskiego musieli korzystać z dorożek dla dotarcia do Kolei Warszawsko-Wiedeńskiej. Było to duże utrudnienie, ale sprzyjało rozwojowi Warszawy. Każdy podróżny z państwa moskiewskiego jadąc na Zachód (Wiedeń, Wrocław, Berlin, Paryż) musiał być w Warszawie. Dopiero w 1876 roku, zbudowano Kolej Obwodową, która wykorzystywała nowy most kolejowy przez Wisłę i połączyła „Wiedenkę” z pozostałymi dwoma szlakami. Z tego powodu moskale nakazali przekuć „Wiedenkę” na szeroki tor. Kolei Obwodowa została uruchomiona w 1876 roku, połączyła szlaki kolejowe Warszawskiej Pragi z Warszawą i umożliwiła transport szynowy. Chociaż był konieczny przeładunek pomiędzy różnymi rozstawami torów.

W 1891 roku, Kolej Warszawsko-Terespolska została przejęta przez państwo moskiewskie. W 1896 roku, Kolej Warszawsko-Terespolska została połączona z Koleją Nadwiślańską w Koleje Nadwiślańskie. W czasie wielkiej wojny światowej germańcy przekuli wszystkie szerokie tory na rozstaw normalny. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zarząd nad linią przejęły Polskie Koleje Państwowe. Obecny przebieg linii Warszawa Zachodnia – Terespol pokrywa się w zdecydowanej większości z linią Kolei Warszawsko-Terespolskiej. W 1933 roku, w Warszawie otwarto linię średnicową, która połączyła Dworzec Terespolski (obecnie Warszawa Wschodnia) z nowo wybudowanym Dworcem Głównym (zniszczonym w czasie II wojny światowej).

Linia kolejowa Nr 2.

Linia kolejowa Nr 2 Warszawa Zachodnia – Terespol ma długość 214,227 km. Linia jest normalnotorową, dwutorową, zelektryfikowaną siecią trakcyjną 3 kV DC. Prędkość maksymalna na szlaku wynosi 160 km/h. Ta prędkość obowiązuje na około 80 % długości linii (Warszawa – Biała Podlaska). Obecnie (2023 roku) trwają prace projektowe dla podniesienia prędkości biegu pociągów na odcinku Biała Podlaska – Granica Państwa, czyli do 160 km/h dla pociągów osobowych. Linia jest fragmentem międzynarodowej linii E20, która jest częścią II Paneuropejskiego Korytarza Transportowego Zachód – Wschód łączącego Berlin – Moskwą.

Elektryfikacja; W 1937 roku, odcinek Warszawa – Mińsk Mazowiecki został zelektryfikowany, czyli jeszcze przed napadem germańców i moskali na Polskę. W elektryfikacji brały udział dwie angielskie firmy. Umowy z nimi zostały obwarowane specjalnymi klauzulami, które wymuszały zatrudnianie polskich specjalistów i robotników, a także wykorzystanie elementów sieci trakcyjnej produkowanych w Polsce. Początek ruchu pociągów elektrycznych datuje się na dzień 15 grudnia 1937 roku.

Jednak głupi germańcy rozpoczęli koleją wojnę i stracili kolejne tereny. Po drugiej wojnie światowej, elektryfikacja ruszyła na nowo w drugiej połowie 50-lat. Na linii Nr 2, w 1975 roku, elektryfikację doprowadzono do stacji Mrozy. W dniu 22 grudnia 1977 roku, elektryczne pociągi dotarły do Łukowa, a w dniu 20 grudnia 1979 roku, do Białej Podlaskiej. Do Terespola elektryczne pociągi wjechały w dniu 15 grudnia 1980 roku.

Z racji dużego znaczenia linii Nr 2, linia jest stale modernizowana. Celem było osiągniecie prędkości biegu pociągów pasażerskich wynoszących 160 km/h, a pociągów towarowych 120 km/h. Zwiększono także nacisk na tory do 221 kN na oś.

W okresie 1998-2000, został przebudowany odcinek Warszawa Rembertów – Mińsk Mazowiecki. Koszt inwestycji to 19,5 mln euro. Od 2000 roku, rozpoczęto modernizację odcinka Mińsk Mazowiecki – Siedlce, którą ukończono w 2003 roku. W ramach projektu zmodernizowano stację Mrozy i Siedlce. Na linii zamontowano samoczynną sygnalizację przejazdową. Zbudowano nowe przystanki osobowe. Całą linię wyposażono w samoczynną blokadę liniową. Wprowadzono nowy system sterowania ruchem kolejowym. Na stacji Mińsk Mazowiecki zbudowano Lokalne Centrum Sterowania, które kieruje ruchem na odcinku Warszawa Rembertów – Siedlce. Na odcinku Mińsk Mazowiecki – Siedlce zamontowano 62 urządzenia UOZ-1 do odstraszania zwierząt.

W 2006 roku, rozpoczęto modernizację linii na odcinku Siedlce – Terespol, o długości 121 km. Prace podzielono na kilka etapów. Zmodernizowano układ torowy, sieć elektryczną, przebudowano perony oraz obiekty inżynieryjne na szlaku. Na tym odcinku, pierwsze pociągi z prędkością 160 km/h ruszyły w 2010 roku. Od 2017 roku, trwały prace nad modernizacją ostatniego odcinka szlaku do granicy państwa.

Linia kolejowa Nr 2: Warszawa Centralna, 0 km. Warszawa Wschodnia, 4,25 km. Warszawa Podskarbińska, 5,98 km. Warszawa Antoninów, 7,71 km. Warszawa Rembertów, 11,57 km. Warszawa Wesoła, 16,38 km. Warszawa Wola Grzybowska, 18,18 km. Sulejówek, 19,98 km. Sulejówek Miłosna, 21,56 km. Józefin, 24,35 km. Halinów, 25,66 km. Cisie, 28,81 km. Dębe Wielkie, 31,35 km. Nowe Dębe Wielkie, 32,66 km. Wrzosów, 35,80 km. Mińsk Mazowiecki, 40,56 km. Mińsk Mazowiecki, 43,08 km. Barcząca, 46,14 km. Mienia, 50,42 km. Cegłów, 53,78 km. Mrozy, 58,68 km. Grodziszcze Mazowieckie, 63,79 km. Sosnowe, 68,76 km. Koszewnica, 72,17 km. Kotuń, 77,90 km. Sabinka, 85,37 km. Siedlce Zachodnie, 89,86 km. Siedlce, 92,69 km. Siedlce Wschodnie, 95,30 km. Doły, 96,72 km. Białki Siedleckie, 97,30 km. Kosiorki, 100,33 km. Borki Kosy, 102,85 km. Dziewule, 107,32 km. Radomyśl, 109,87 km. Krynka Łukowska, 112,67 km. Łuków, 120,44 km. Łuków Zapowiednik, 122,50 km. Matysy, 128,07 km. Szaniawy, 131,55 km. Brzozowica, 136,06 km. Misie, 141,67 km. Międzyrzec Podlaski, 148,65 km. Sitno, 154,24 km. Szachy, 157,40 km. Sokule, 160,48 km. Porosiuki, 167,99 km. Biała Podlaska, 172,86 km. Biała Podlaska Wschodnia, 174,99 km. Ogrodniki, 180,82 km. Perkowice, 183,63 km. Chotyłów, 188,89 km. Dobrynka, 194,80 km. Magdalenka, 197,83 km. Małaszewicze Południowe, 199,92 km. Małaszewicze Przystanek, 201,59 km. Kobylany, 203,94 km. Terespol, 209,28 km. Granica państwa, 211,65 km.

Linia kolejowa Nr 522 Mińsk Mazowiecki R45 – Mińsk Mazowiecki R102.

Linia kolejowa Nr 522 jest to łącznica ze stacji Mińsk Mazowiecki, jednotorowa, zelektryfikowana (22 grudnia 1970 roku), o długości 2,205 km. Linia łączy linię kolejową Nr 13 Krusze – Pilawa, która ma długość 56,604 km i biegnie południkowo. Prędkość maksymalna na łącznicy wynosi 40 km/h.

Opracował Karol Placha Hetman