Lubin 2022-07-11

Stacja kolejowa Lubin.

Współrzędne geograficzne: 51.396N 16.194E.

Miasto Lubin.

Lubin to miasto w Polsce położone na Dolnym Śląsku w Województwie Dolnośląskim. Jest siedzibą powiatu lubińskiego i gminy wiejskiej Lubin. Lubin leży na Wysoczyźnie Lubińskiej, nad rzeką Zimnicą. Lubin leży w Legnicko – Głogowskim Okręgu Miedziowym. W Lubinie swoją siedzibę ma założony w 1961 roku, KGHM Polska Miedź. KGHM Polska Miedź to czołowy na świecie producent miedzi i srebra.

W 2020 roku, Lubin liczył 71 710 mieszkańców. Największą populację Lubin miał w 1996 roku, która wynosiła 83 490 mieszkańców. Powierzchnia miasta wynosi 40,77 km kwadratowych. Miasto jest bogate, bo w 2018 roku, średni dochód na mieszkańca powiatu lubińskiego wynosił 7 200 złotych i był najwyższy w Polsce.

Pierwsze wzmianki o Lubinie pochodzą z 936 roku. W 1176 roku, książę Bolesław Wysoki nadał Lubinowi prawa targowe. W 1178 roku, osada otrzymała rangę miasta na prawie polskim. Lubin prawa miejskie otrzymał w 1295 roku, na prawie zachodnim. Z Lubinem jest związana Jadwiga Śląska i Henryk I Brodaty. Miasto Lubin należało do Księstwa Ścinawskiego, a następnie do Księstwa Legnickiego. Miastem władali Habsburgowie, a w wyniku podboju prusacy. W Lubinie i okolice zawsze był duży odsetek ludności mówiącej w Języku Polskim. Od czasów pruskich zaczęto prowadzić germanizację ludności polskiej. Germanizacja i eksterminacja ludności Polskiej trwała od 1772 roku, do 1944 roku.

Ożywienie gospodarcze Lubina nastąpiła w drugiej połowie XIX wieku. Powstała wówczas cukrownia, fabryka sukna, przędzalnia wełny, tartak, fabryka mebli, fabryka wyrobów metalowych. W 1896 roku, powstała fabryka fortepianów.

Wielka wojna światowa ominęła Lubin. Odrodzenie się Rzeczypospolitej Polskiej nie miała wpływu na Lubin. Lubin pozostał daleko w granicach państwa niemieckiego. Jednak głupi niemcy rozpoczęli drugą wojnę światową. W dniu 9 lutego 1945 roku, wojska sowieckie zdobyły Lubin. Ludność niemiecka została wysiedlona do NRD. Lubin był zniszczony w 80 %. W dniu 7 maja 1946 roku, oficjalnie przyjęto nazwę miasta – Lubin. Wcześniej używano nazw; Lubin Legnicki, Lubień i Lubiń.

W 1957 roku, inżynier Jan Wyżykowski odkrył pokłady rudy miedzi w okolicach Lubina i Polkowic. W dniu 28 grudnia 1959 roku, powołano przedsiębiorstwo państwowe Kombinat Górniczo-Hutniczy Miedzi. Miasto zaczęło się dynamicznie rozwijać.

Historia kolei w Lubinie.

W 1869 roku, Lubin uzyskał połączenie kolejowe z Legnicą, w 1871 roku, z Głogowem i w 1910 roku, z Chocianowem.

W dniu 25 grudnia 1869 roku, w pierwszy dzień świąt Bożego Narodzenia, uroczyście powitano pierwszy pociąg, który przyjechał z Legnicy. Linię wybudowało Towarzystwo Kolei Wrocławsko – Świdnicko – Świebodzickiej, wsparte finansowo przez fabrykantów. Fabrykanci chcieli wykorzystać kolei do tańszego transportu produkowanych przez swoje fabryki towarów (cukrownie, mleczarnie, wyroby metalowe). W Lubinie było także wiele jednostek wojskowych i wojsko było także zainteresowanie budową kolei.

W dniu 1 września 1871 roku, otworzono linię do ówczesnego Gwizdanowa, który obecnie ma nazwę Rudna Gwizdanów.

W dniu 15 września 1910 roku, uruchomiono prywatną linię kolejową do Chocianowa. Linią kolejową wożono ładunki do i z huty żelaza w Chocianowie. W 1948 roku, linia miała Nr 244a, a w 1988 roku, lina już nie istniała. Regularny ruch pasażerski prowadzono do 1985 roku, a towarowy do 1987 roku. W dniu 2 czerwca 1985 roku, zawieszono kursowania pociągów pasażerskich do Chocianowa. W 1992 roku, linia została rozebrana.

W 1915 roku, nastąpiło otwarcie lokomotywowni na stacji Lubin.

Z miejscowości Rudna Gwizdanów do Polkowic była prywatna linia kolejowa. W Polkowicach linia się kończyła. Szlak był jednotorowy, o niskich parametrach. W 1948 roku, linia miała Nr 243. W 50-latach linia została rozebrana.

W 1945 roku, PKP przejęło stację i linie kolejowe w rejonie Lubina.

Rozpoczęcie budowy Zagłębia Miedziowego wymagało budowy nowej linii kolejowej. Linię zbudowano od stacji Lubin. Służy ona wyłącznie Zagłębiu Miedziowemu do przewozu towarów oraz do przewozu pracowników, bez regularnego ruchu pasażerskiego. Układ torowy Zagłębia Miedziowego jest bardzo rozbudowany i obsługiwany wyłącznie przez lokomotywy spalinowe.

W dniu 26 maja 1968 roku, zmieniono nazwę stacji z Lubin Legnicki na Lubin. W 1981 roku, stacja w Lubinie otrzymała nową nazwę – Lubin Górniczy. Nazwa ta funkcjonował do 2019 roku, kiedy powrócono do nazwy Lubin.

W dniu 30 sierpnia 1986 roku, zakończono elektryfikację szlaku kolejowego Legnica – Lubin – Rudna Gwizdanów.

W okresie 2000 – 2015, ruch osobowy na stacji Lubin był ograniczany. Najgorszy był dzień 11 grudnia 2004 roku, kiedy z rozkładu jazdy usunięto około 50 % połączeń. Likwidowano połączenia lokalne, choć niektóre przywracano na krótki okres. Część pociągów dalekobieżnych przekładano ze szlaku Legnica – Lubin, na szlak przez Wołów – Ścinawę i na odwrót. W okresie 2005 – 2007 roku, w okresie wakacyjnym przez Lubin kursował pociąg dalekobieżny relacji Kołobrzeg – Bielsko Biała.

Dworzec w Lubinie.

Dworzec w Lubinie powstał w okresie kiedy otwarto stację. Budynek dworcowy był kilkakrotnie remontowany w czasach niemieckich i czasach Rzeczypospolitej Polskiej. W 1986 roku, przeprowadzono ostatni remont. Kasy biletowe były otwarte do 2004 roku. W 2005 roku, zamknięto dworzec dla podróżnych, a w 2006 roku, budynek opuściły służby kolejowe. W 2010 roku, zapadła decyzja o rozbiórce dworca. Budynek rozebrano w 2012 roku i do chwili obecnej (2022 roku) nie ma planów na budowę nowego dworca.

Ruch kolejowy.

W 2015 roku, zapadły decyzje o przebudowie węzła Lubin, aby przystosować go do nowych potrzeb. Chodziło o zwiększenie przepustowości stacji dla pociągów towarowych, tym bardziej, że linia kolejowa Nr 289 Legnica – Rudna Gwizdanów, jest jednotorowa. Średnio przez stację przejeżdżało 40 – 45 pociągów towarowych. Drugim powodem było wprowadzenie udogodnień dla pasażerów, którym zamierzano zaoferować nowe połączenia kolejowe. W okresie 2017 – 2019, przeprowadzono remont linii Nr 289. Nie zbudowano nowego dworca kolejowego.

W dniu 9 czerwcu 2019 roku, powrócono do starej nazwy stacji, czyli Lubin. Zmiany dokonała PKP PLK na wniosek urzędu miasta w Lubinie.

Remont linii kolejowej Nr 289 Legnica – Rudna Gwizdanów spowodował, że Lubin uzyskał wiele połączeń kolejowych. Codzienne kursują pociągi KD do Legnicy, Wrocławia i Głogowa oraz połączenia dalekobieżne obsługiwane przez PKP InterCity w kierunku północno-zachodnim, między innymi do: Zielonej Góry, Szczecina i Świnoujścia oraz południowo-wschodnim, miedzy innymi do: Opola, Częstochowy, Katowic, Krakowa, Lublina. Koleje Austriackie ÖBB zezwoliły na przekierowanie pociągu międzynarodowego Nightjet przez stację Lubin, dzięki czemu miasto posiada połączenie z Berlinem, Wiedniem, Budapesztem.

Obecne szlaki kolejowe:

Linia kolejowa Nr 289 Legnica – Rudna Gwizdanów, jest jednotorowa zelektryfikowana, o znaczeniu państwowym. Linia ma długość 39,065 km. Prędkość maksymalna wynosi 120 km/h.

Linia kolejowa Nr 971 Lubin Górniczy – Lubin Kopalnia – Rudna Główna KGHM. Linię uruchomiono w 1960 roku. Linia Nr 971 ma długość zaledwie 3,608 km, jest jednotorowa, zelektryfikowana, znaczenia przemysłowego. Linia łączy stację Lubin z bocznicami Zagłębia Miedziowego. Linia umożliwia eksploatację bocznicy KGHM i wywóz materiałów górniczych oraz hutniczych bezpośrednio w stronę Legnicy, a po zmianie kierunku na północ do Gwizdanowa.

Była linia kolejowa Nr 319 Lubin Górniczy – Chocianów, jednotorowa, która została rozebrana w 1992 roku. Linia biegła od Lubina w kierunku zachodnim przez: Obora Gm, Obora Śr, Szklary Gm, Szklary Dln, Brunów, Trzebnice, Chocianowiec, Kątno, Chocianów.

Bocznice Zagłębia Miedziowego. Bocznice umożliwiają obsługę zakładów przemysłowych w Zagłębiu Miedziowym: elektrociepłownia Termal, Kopalnia Piasku, KGHM Polkowice, Huty KGHM.

Na stacji Lubin są czynne dwie nastanie: „Lb” dysponująca, „Lb1” wykonawcza. Lokomotywownia używana jest przez PKP PLK i służy jako zakład napraw drezyn i sprzętu drogowego spółki PKP PLK.

Przez stację przebiega jeden główny tor i są cztery tory przelotowe. Na stacji są dwa perony. Peron 1 dwukrawędziowy z torem Nr 7a nieprzelotowym, który obsługuje pociągi regionalne do Legnicy. Tor Nr 3 jest przelotowy. Całkowita długość peronu wynosi 300 m. Peron 2 jest dwukrawędziowy o długości 300 m. Przy nim są tory Nr 1, 4. Na stacji nie było tunelu lub kładki dla podróżnych. Wejście na Peron 2 możliwe jest przez przejście przez tory Nr 1, 3. Na placu dworcowy jest wiada służąca za poczekalnię i trzy nowoczesne kontenerowe toalety. W pobliżu jest budynek spedycji towarowej (magazyn). Przy magazynie jest plac ładunkowy. W obu głowicach stacji są nastawnie kolejowe i przejazdy drogowe w ciągu ulicy Chocianowska i ulicy Stary Lubin. Przejazdy nie są bardzo obciążone bo w pobliżu są trzy wiadukty drogowe nad torami.

Opis zdjęcia: Plac przed stacją Lubin. W tym miejscu był dworzec.

Muzeum na stacji Lubin jest opisane w osobnym rozdziale.

Opracował Karol Placha Hetman