Czechowice Dziedzice 2023-10-19

Stacja kolejowa Czechowice Dziedzice.

Współrzędne geograficzne: 49.915N 19.007E. Elewacja 256 m.

Miasto Czechowice Dziedzice.

Miasto Czechowice Dziedzice leżą w południowej części Polski, w Województwie Śląskim, w Powiecie Bielskim, w Gminie Czechowice Dziedzice. Miasto istnieje od 1951 roku, i powstało w wyniku połączenia dwóch miejscowości. Miejscowość Czechowice została założona w XIV wieku, a miejscowość Dziedzice powstała w XV wieku. W okresie 1951-1958 miasto nosiło nazwę Czechowice, a następnie Czechowice Dziedzice, do współczesnych czasów. Obecnie miasto ma powierzchnię 33 km kwadratowych i populacje 35 631 mieszkańców (2017 rok). Dziedzice rozwijały się jako ośrodek rzemieślniczy i handlowy. Od 1855 roku, miejscowość rozwijała się jako węzeł kolejowy. Obecnie, Czechowice Dziedzice stanowią duży ośrodek przemysłowy z kopalnią węgla kamiennego, walcownią metali, fabryką sprzętu elektrotechnicznego oraz rafinerią. W okresie 1919-2020, funkcjonował duża fabryka zapałek.

Czechowice Dziedzice historycznie leżą na Śląsku Cieszyńskim. Geograficznie jest to dolina rzeki Wisła i Kotlina Oświęcimska. Miasto jest położone na lewym brzegu rzeki Biała przy jej ujściu do rzeki Wisła. Jest to obszar wielu naturalnych i sztucznych zbiorników wodnych. Największy z tych zbiorników jest Zbiornik Goczałkowicki na Wiśle, z zaporą po stronie wschodniej. Na terenie Czechowic Dziedzic znajdują się złoża węgla kamiennego co spowodowało powstanie kopalni KWK Silesia, gdzie wydobywa się węgiel od 1860 roku.

Pod względem politycznym obszar miast znajdował się w granicach utworzonego w 1290 roku, Polskiego Piastowskiego Księstwa Cieszyńskiego. Tereny te zamieszkiwała ludność Polska. Miejscowości były własnościami rycerskimi i szlacheckimi, wyznania katolickiego. Od 1327 roku, tereny były lennem Królestwa Czech i od tego okresu notuje się napływ germańców, którzy narzucali swoje prawa, zwyczaje i pseudo religie. Od 1526 roku, w wyniku objęcia tronu czeskiego przez Habsburgów, teren był pod panowaniem monarchii Habsburgów, a potocznie Austrii, aż do 1918 roku. W okresie 1456–1772, rzeka Biała stanowiła granicę pomiędzy Królestwem Polskim i koronę czeską (na kierunku północ-południe). Po pierwszym rozbiorze Rzeczypospolitej Polski, granica była wewnętrzną w austro-węgrzech; Śląsk Austriacki – Galicja, do 1918 roku. Podobnie, w okresie 1742–1918, rzeka Wisła (na kierunku wschód-zachód), była granicą prusko-austriacką. Reformacja, co prawda zamieszała w głowach mieszkańcom, ale większość osób pozostała katolikami. Duży wkład miał zakon OO Jezuitów. W XIX wieku, rozwój przemysłu powodował napływ ludności z biedniejszych obszarów Galicji.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w 1918 roku, nie ustał rozwój regionu. W 1920 roku, nastąpił oficjalny podział Śląska Cieszyńskiego pomiędzy Polskę i Czechy. Czechowice i Dziedzice znalazły się w granicach Polski. Nadal trwał rozwój przemysłowy Dziedzic. Powstały nowe fabryki. W 1921 roku, uruchomiono fabrykę Spółki Akcyjnej Przemysłu Elektrycznego „Czechowice”, a w 1928 roku, powstała Fabryka Kabli Clement Zahm Spółka z o.o. Otwarto wiele nowych innych zakładów; fabryki zapałek, maszyn i pomp, rowerów, papieru. Czechowice Dziedzice są miastem przemysłowym leżącym w Bielskim Okręgu Przemysłowym obejmującym teren od Cieszyna po Andrychów. Działalność przemysłowa obejmuje między innymi sektory: samochodowy, elektroenergetyczny, metalurgii miedzi, kabli i przewodów, wyrobów elektrotechnicznych, organiczny, ceramiki budowlanej, cementowy, tartaczny, zapałczany, odzieżowy, mięsny i piekarniczy.

W 1939 roku, po agresji germańców na Polskę tereny te zostały włączone do rajchu. Rozpoczęło się bestialstwo germańskie; wywłaszczenia, łapanki uliczne, rewizje w domach, deportacje do obozów koncentracyjnych, wyroki śmierci i publiczne egzekucje. Zniszczono całe Polskie życie organizacyjne i polityczne oraz Polskie szkolnictwo. Wciąż czekamy na wypłatę odszkodowań od nadętych germańców. Od dnia 8 lutego 1945 roku, skończyła się okupacja germańska, a zaczęła się dyktatura sowiecka.

W okresie maj 1945 – kwiecień 1949, w Dziedzicach funkcjonował jeden z trzech komunistycznych punktów repatriacyjnych, przez który przeszło około 500 000 Polaków z ogólnej liczby 1,3 miliona.

Rozwój kolei w Dziedzicach.

W 1855 roku, Dziedzice otrzymały pierwsze połączenie kolejowe na odcinku Bogumin – Dziedzice i jednocześnie drugie połączenie na odcinku Dziedzice – Biała (Bielsko Biała). W 1856 roku, szlak przedłużono do Oświęcimia, przez Brzeszcze. W kolejnych latach szlak doprowadzono do Trzebini przez Libiąż. W 1867 roku, poprowadzono linię z Dziedzic do Pszczyny i tak uzyskano połączenie graniczne z prusakami. Dziedzice stały się jednym z największych węzłów kolejowych na północy Austro-Węgier. Rozwój kolei znacznie wpłynął na uprzemysłowienie tych terenów. W 1889 roku, ułożono drugi tor na szlaku Bohumin – Zebrzydowice – Dziedzice. Miasto posiada 3 stacje kolejowe: Czechowice Dziedzice, Czechowice Dziedzice Przystanek, Czechowice Dziedzice Południowe.

Linia kolejowa Nr 139 Katowice – Zwardoń.

W dniu 17 grudnia 1855 roku, Dziedzice uzyskały połączenie na szlaku Bohumin – Zebrzydowice – Dziedzice – Bielsk. Linia Katowice – Zwardoń była otwierana etapami w okresie 1852-1912. Linia przebiega na kierunku północ – południe.

Obecnie (2023 rok) tylko część szlaku Kolei Północnej (Nr 139) leży w granicach Polski. W Polsce linia ma długość 113,695 km. Stacja Dziedzice to jest 44,200 km linii. Prędkość maksymalna na szlaku wynosi 140 km/h, ale na większości szlaku prędkość pociągów nie przekracza 100 km/h. Są odcinki o prędkości do 60 km/h. Większość szlaku jest dwutorowa. Jednotorowe odcinki to: Bielsko Biała Główna – Bielsko Biała Lipniki (z powodu tunelu w Bielsku) oraz Witkowice Bystra – Zwardoń.

Pierwszy odcinek szlaku, Katowice – Ligoty został otwarty w dniu 1 grudnia 1852 roku. Odcinek był zarządzany przez Kolej Górnośląską. Odcinek Dziedzice – Bielsko został otwarty w dniu 17 grudnia 1855 roku. Odcinak Tychy – Dziedzice uruchomiono w dniu 15 listopada 1868 roku. Odcinek Bielsko – Żywiec otwarto w dniu 18 sierpnia 1878 roku. Odcinek Żywiec – Zwardoń uruchomiono w dniu 3 listopada 1884 roku. Odcinek Ligoty – Tychy otwarto najpóźniej, bo w dniu 2 listopada 1912 roku. Budowę drugiego toru, na odcinku Katowice – Bielsko Biała Główna, zakończono w 1963 roku. Drugi tor na odcinku Bielsko Biała Lipnik – Wilkowice Bystra otwarto w 1990 roku.

Elektryfikacja linii została wykonana w okresie 1961-1986 oraz 2002 roku. Linia jest zelektryfikowana siecią trakcyjną 3 kV DC. W 1961 roku, zelektryfikowano odcinek Katowice – Katowice Ligota. W 1963 roku, odcinek Katowice Ligota – Bielsko-Biała Główna. W 1970 roku, odcinek Bielsko Biała Główna – Żywiec. W 1986 roku, odcinek Żywiec – Zwardoń. Jako ostatni (w 2002 roku) zelektryfikowano odcinek Zwardoń – Skalité-Serafínov.

W wyniku prób likwidacji kolei w Polsce, przez masońskie rządy, w grudniu 2007 roku, na odcinku Bielsko Biała – Zwardoń zawieszono kursowanie pociągów dalekobieżnych. Dopiero w czerwcu 2017 roku, podpisano umowę na rewitalizację odcinka Bielsko Biała – Witkowice Bystra, a następnie umowy na remonty innych odcinków szlaku. W czerwcu 2018 roku, na linii Nr 139 przywrócono kursowanie pociągów dalekobieżnych InterCity. Linia Nr 139 jest obsługiwana przez; Koleje Śląskie, InterCity, PKP Cargo, CargoPolska.

Linia kolejowa Nr 93 Trzebinia – Zebrzydowice.

Linia kolejowa Nr 93 Trzebinia – Zebrzydowice ma długość 81,408 km, przebiega na kierunku wschód – zachód, jest linią dwutorową, w całości zelektryfikowaną. Linia była zbudowana w etapach. W dniu 17 grudnia 1855 roku, uruchomiono odcinek Bohumin – Zebrzydowice – Dziedzice, a w dniu 1 marca 1856 roku, oddano do użytku odcinek Dziedzice – Oświęcim. Do końca 1856 roku, oddano do eksploatacji odcinek Oświęcim – Libiąż – Trzebinia. Od samego początku szyny miały rozstaw 1435 mm.

Pierwszym właścicielem był; C.K. Uprzywilejowana Kolej Północna Cesarza Ferdynanda. W dniu 1 stycznia 1906 roku, szlak został znacjonalizowany; Kaiserlich-königliche Staatsbahnen (kkStB), Cesarsko-Królewskie Koleje Państwowe. W 1918 roku, szlak został podzielony między Polskę i Czechy. W Polsce właścicielem został PKP – Polskie Koleje Państwowe.

Linia kolejowa Nr 93 jest linią o znaczeniu państwowym. Konstrukcja linii Nr 93 pozwala na uzyskanie przez pociągi osobowe prędkości do 120 km/h, na odcinku Trzebinia – Dziedzice oraz do 160 km/h na odcinku Dziedzice – granica państwa.

Elektryfikacja linii nastąpiła w trzech etapach. Elektryfikacja; w dniu 29 kwiecień 1964 rok, odcinek Dziedzice – granica państwa, w dniu 4 grudnia 1971 roku, odcinek Oświęcim – Dziedzice, w dniu 30 kwietnia 1973 roku, odcinek Trzebinia – Oświęcim.

Od 2001 roku, w wyniku cięć na PKP, stosowanych przez masońskie rządy, systematycznie degradowano ilość połączeń kolejowych i nie remontowano należycie torów. W efekcie, spadała prędkość podróżna i wydłużał się czas przejazdów. Kolej stawała się niekonkurencyjna z transportem samochodowym.

Dopiero w 2015 roku, przystąpiono do opracowywania studium wykonalności rewitalizacji linii kolejowych. Od 2017 roku, ruszyły pierwsze poważne prace remontowe. Przykładem jest stacja Libiąż. W dniu 25 grudnia 2015 roku, z powodu złego stanu technicznego szyn i rozjazdów, ograniczono prędkość do 30 km/h. Ogłoszono wówczas przetarg na remont stacji, który wygrała firma Skanska. W wyniku przeprowadzonych prac wymieniono 9 km torów, przebudowano sieć trakcyjną, zmodernizowano perony. Przeprowadzono remont bocznicy kolejowej do KWK Janina. W wyniku przeprowadzonych prac wzrosła prędkość pociągów osobowych do 100 km/h, a pociągów towarowych do 70 km/h.

W dniu 2 października 2017 roku, podpisano umowę na remont linii Nr 93 na odcinku Trzebinia – Oświęcim. W lutym 2018 roku, wykonawca PNiUIK Kraków, wszedł na teren budowy.

W dniu 27 sierpnia 2018 roku, PKP PLK podpisały z przedsiębiorstwem PORR umowę na modernizację linii Nr 93 na odcinku Oświęcim – Dziedzice, w trybie zaprojektuj i wybuduj. Projekt obejmował zaprojektowanie oraz przebudowę dwutorowej linii kolejowej Nr 93 na odcinku od 0,700 km do 44,950 km, z wyłączeniem stacji Libiąż, która była zmodernizowana w innym zadaniu. Przebudowano stacje; Chrzanów, Chełmek, Oświęcim wraz z obiektami inżynieryjnymi i przejściami, przejazdami kolejowo-drogowymi, drogami (z infrastrukturą towarzyszącą), wzmocnieniem i zabezpieczeniem gruntów, peronami i dojściami, sieć trakcyjną, energetyką nietrakcyjną, oraz urządzenia sterowania ruchem kolejowym. Kontrakt obejmował: renowację 63 km torów, 106 rozjazdów, 13 przejazdów kolejowo-drogowych, 45 obiektów inżynierskich, 23 obiektów likwidujących bariery architektoniczne dla osób niepełnosprawnych. Prace zakończono w 2022 roku. Całkowita wartość projektu to 1 005 799 936,58 złotych. Ale w skład projektu weszły także linie kolejowe: Nr 94 na odcinku Dwory – Oświęcim, Nr 138 na odcinku Oświęcim – Nowy Bieruń, Nr 699 na odcinku Oświęcim OWC – Oświęcim OWC1, Nr 882 na odcinku Oświęcim – KWK Czeczott. Zbudowano nowy tor na odcinku Dziedzice – KWK Brzeszcze. W wyniku badań geologicznych, okazało się że w wielu miejscach konieczne było wzmocnienie gruntu. Wiele elementów infrastruktury należało rozebrać i zbudować na nowo.

Od 2020 roku, wznowiono połączenia osobowe na szlaku Kraków Główny – Trzebinia – Oświęcim, liczbie 9 par dziennie. Relacje obsługuje przewoźnik PolRegio. Odcinek Dziedzice – Zebrzydowice jest obsługiwany przez spółkę Koleje Śląskie, od 2014 roku.

System Dynamicznej Informacji Pasażerskiej, w 2022 roku, został wprowadzony na linii Nr 93, na 11 następujących stacjach: Chrzanów Śródmieście, Chrzanów, Chełmek, Libiąż, Gorzów Chrzanowski, Oświęcim, Brzeszcze, Brzeszcze Jawiszowice, Jawiszowice Jaźnik, Kaniów i Dankowice. System podaje aktualne informacje dotyczące ruchu pociągów osobowych. W razie zaniku zasilania, system UPS podtrzyma działanie przez kolejne 15 minut. Systemy audio informacji pasażerskiej działają w nastawniach poszczególnych stacji oraz w LCS Dziedzice.

Stacja kolejowa Czechowice Dziedzice.

Stacja została otwarta w 1855 roku, i kolejno nosiła nazwę: Dzieditz (1855-1921), Dziedzice (1921-1939), Dzieditz (1939-1945), Dziedzice (1945-1951), Czechowice Miasto (1951-1959), Czechowice Dziedzice od 1959 roku. W dniu 2 sierpnia 2013 roku, dworzec został wpisany na listę zabytków.

Już w 1854 roku, w Dziedzicach zbudowano parowozownię, która funkcjonuje do chwili obecnej (2023 rok). W razie potrzeb była ona rozbudowywana. Obecnie w głównej szopie typu wachlarzowego jest 20 stanowisk. Przed lokomotywownia jest obrotnica. Dodatkowo jest szopa wachlarzowa dla 5 stanowisk. Zasieki na węgiel zostały zaadoptowane jako magazyn. Lokomotywownia znajduje się przy ulicy Hutnicza i należy do Zakładu Taboru PKP Cargo.

W 1868 roku, stacja Dziedzice stała się stacją graniczną pomiędzy austriakami – prusakami. Stacja Pszczyna to była stacja graniczna pruska. Kiedy stosunki między dwoma zaborcami były bardzo dobre, magnaci spotykali się na zamku w Pszczynie. Kiedy stosunki były złe, spotykano się na dworcu w Dziedzicach.

Kiedy Rzeczypospolita Polska odzyskała niepodległość w 1918 roku, w Dziedzicach narodziła się idea zbudowania POMNIKA WOLNOŚCI na placu dworcowym. Pomnik został wybudowany ze składek społecznych w 1924 roku. Na kolumnie pomnika umieszczono napis „NIE RZUCIM ZIEMI SKĄD NASZ RÓD”. Pomnik został zniszczony przez okupanta germańskiego w dniu 7 września 1939 roku.

W 1935 roku XX wieku, obok dworca zbudowano nowoczesny budynek Poczta Polska. W wyniku działań wojennych budynek został uszkodzony. Po wojnie został odbudowany.

W 1941 roku, germańcy wybudowali łącznicę kolejową, aby pociągi z kierunku Pszczyna (od północy) nie musiały wjeżdżać na stację Dziedzice, tylko od razu kierowały się w stronę stacji Zebrzydowice (na zachód). Jednocześnie zbudowano następny most na rzece Iłownica. Łącznicę zbudowano jako jednotorową i nazwano Most Wisła – Ochodza. Po wojnie dobudowano drugi tor. Dodatkowo zbudowano dużą stację towarową Zabrze Czarnolesie. Wszystko to było na potrzeby wojny germańców ze swoimi braćmi sowietami.

W 1942 roku, germańcy dostosowując urządzenia SRK do sieci germańskiej, w nastawni dysponującej oraz trzech nastawniach wykonawczych zamontowali urządzenia elektromechaniczne firmy Scheidt & Bachmann. Dodatkowo, na terenie stacji zbudowano klika małych schronów.

W 1945 roku, władze polskie, na stacji Dziedzice zorganizowały punkt organizacji UNRRA (United Nations Relief and Rehabilitation Administration). W placówce głównie składowano odzież, żywność, leki i artykuły higieny osobistej. Placówkę chroniła Polska Służba Ochrony Kolei (SOK). Kilkakrotnie dochodziło do ataków rabunkowych sowieckich szwejków. W okresie maj 1945 – kwiecień 1949, w Dziedzicach funkcjonował jeden z trzech komunistycznych punktów repatriacyjnych, przez który przeszło około 500 000 Polaków z ogólnej liczby 1,3 miliona.

W dniu 29 kwietnia 1964 roku, na stacji Dziedzice zatrzymał się pociąg EZT ED70-01, należący do PKP, a wyprodukowany w 1956 roku, w fabryce VEB Waggonbau Görlitz w NDR. Pociąg ten przejechał trasę Warszawa – Częstochowa – Katowice – Dziedzice – Zebrzydowice, inaugurując obsługę szlaku taborem elektrycznym. Początkowo na stacji zelektryfikowano cztery tory główne.

W dniu 24 czerwca 2009 roku, w wyniku ulewnych deszczy, stacja została zalana wodą.

W październiku 2019 roku, podpisano umowę na remont stacji, który został ukończony wiosną 2023 roku. Prace rozpoczęto w kwietniu 2020 roku. Koszt inwestycji to było około 1,4 miliarda złotych. Prace nie obejmowały remontu budynku dworcowego.

Na stacji był plac składowy z rampą ładunkową. We wschodniej części stacji była górka rozrządowa. Ruch prowadzony był przy pomocy nastawni dysponującej „CD” oraz trzech nastawni wykonawczych „CD1”, „CD2” i „CD3” wyposażonych w urządzenia elektryczne przekaźnikowe. W 2022 roku, zbudowano nową nastawnię dla obsługi ruchu kolejowego, a dokładnie lokalne centrum sterowania (LCS), które steruje ruchem na odcinku Goczałkowice Zdrój – Dziedzice – Zabrzeg.

Dworzec w Dziedzicach.

Budynek dworcowy w Dziedzicach był jednym z największych w Galicji. W nim umieszczono okręgową dyrekcję; C.K. Uprzywilejowana Kolej Północna Cesarza Ferdynanda. Jej obszar zarządzania rozciągał się aż do Dębicy za Krakowem. Budynek nie ma odpowiednika w całej Galicji. Dworzec został zbudowany w stylu pałacowym i imponuje do tej chwili swoją kubaturą. Jego budowa trwała w okresie 1853-1854. Po upaństwowieniu kolei w 1906 roku, budynek został wzbogacony o kolejne boczne skrzydła.

W dniu 18 kwietnia 2020 roku, PKP PLK podpisały z pracownią architektoniczną GPVT umowę na opracowanie projektu remontu zabytkowego dworca. Prace remontowe rozpoczęto w dniu 14 października 2022 roku, a ukończono w 2024 roku. Umowę na wykonanie prac podpisano z Bielskim Przedsiębiorstwem Budownictwa Przemysłowego S.A. Ważne że w tym projekcie uczestniczyły nie tylko kolej, władze miasta, ale także władze województwa. Dzięki wspólnej akceptacji, dworzec nie tylko został wyremontowany, ale służy lokalnym władzom. Po przebudowie, w zabytkowym budynku swoją siedzibę ma Ośrodek Pomocy Społecznej w Czechowicach Dziedzicach oraz nowe muzeum, którego główną salą wystawienniczą jest historyczna sala restauracji z interesującym stropem kasetonowo-kolebkowym. Część środków finansowych została dołożona z centralnego budżetu państwa.

Wszystkie prace zostały wykonywane były pod kierunkiem konserwatora zabytków. Dworzec przeszedł prawdziwą metamorfozę. Przywrócony został historyczny wygląd jego elewacji. Odtworzono historyczne detale architektoniczne. Elewacja została pomalowana na kolor piaskowy z detalami w odcieniach beżu. Dach budynku jest pokryty blachą tytanowo-cynkową.

Główny budynek dworca składa się z trzech brył. Część środkowa, jest dwukondygnacyjna i jest przykryta niewysokim dwuspadowym dachem. Od strony torów jest wiata. Od strony placu dworcowego jest wysunięta część, pełniąca funkcje reprezentacyjne. Nad nim jest umieszczony zdobny portal. Części zewnętrzne to są dwa skrzydła trzy kondygnacyjne, które są mocno wysunięte zarówno w kierunku równi stacyjnej jak i placu dworcowego (ryzality). Części te są przykryte czterospadowym dachem. Dworzec w podstawie ma wymiary 80 m x 25 m. Uzupełnieniem bryły dworca są dwa kolejne budynki, które są połączone łącznikami. W budynku od strony wschodnie funkcjonuje ośrodek zdrowia.

Cały budynek jest klimatyzowany i ogrzewany. Kasy biletowe i poczekalnie zlokalizowano w holu głównym, który ma powierzchnię 155 m kwadratowych. Posadzka wyłożona jest płytkami ceramicznymi, które są wzorowane na terakocie z XIX wieku. Zastosowano nowoczesny system informacji pasażerskiej audio – wideo. Zamontowano wiele punktów ładowania telefonów. Zbudowano nowoczesne toalety, dostępne dla inwalidów i osób z małymi dziećmi. Budynek został w pełni przystosowany do potrzeb osób o ograniczonej sprawności ruchowej. Zlikwidowano bariery architektoniczne, a także wprowadzono oznaczenia w alfabecie Braille’a, mapy dotykowe stacji, ścieżek prowadzących dla osób niewidomych i niedowidzących oraz windy. Wyznaczono miejsca dla najemców komercyjnych.

W zasadzie, z dawnego budynku pozostały tylko mury. Zamontowano nowoczesne okna i drzwi. Główne drzwi są automatyczne. Na dachu budynku zamontowano panele fotowoltaiczne. Rocznie wytwarzają one 28 tysięcy kWh. W toaletach do spłukiwania muszli klozetowych jest wykorzystywana oczyszczona woda deszczowa. Dworzec wyposażono w system inteligentnego zarządzania budynkiem, nadzorujący pracę urządzeń i instalacji, w tym nowoczesnych systemów bezpieczeństwa, monitoringu, a także optymalizujący zużycie energii elektrycznej, cieplnej i wody. Obiekt jest chroniony przez służby; SOK, Policji i Firmy Ochrony Mienia. Szczególnym zadaniem jest przeciwdziałanie wandalizmowi oraz naruszania bezpieczeństwa pasażerów. Wartość inwestycji to 47,3 mln złotych brutto. Przymnijmy, że za rządów masonerii ciągle brakowało funduszy, a przede wszystkim gospodarności. Nieoficjalnie proponowano wyburzyć dworzec, który raził szpetotą. Lecz masonów wstrzymywało wpisanie budynku na listę zabytków. Dlatego liczono, że budynek się sam zawali. W 2009 roku, tuż po powodzi, planowano znaleść nowego właściciela, ale sprawy nie sfinalizowano.

Perony.

Z początkiem XX wieku, stacja miała dwa perony. Peron 1 był przy dworcu. Peron 2, wyspowy, po zbudowaniu otrzymał trzy zadaszenia (wiaty). W 1955 roku, zbudowano Peron 3. Na ten peron przeniesiono trzy wiaty z Peronu 2. Na Peronie 2 zbudowano nowe zadaszenia. Peron 1 miał długość 190 m. Peron 2 i 3 miały długość 295 m i były typu niskiego (około 0,30 m od główki szyny). Dojście na perony był od strony zachodniej, w poziomie torów, dokładnie na wprost głównego wyjścia z budynku dworca. We wschodniej głowicy stacji był przejazd kolejowo-drogowy w ciągu ulicy Romualda Traugutta. Przejazd został zlikwidowany i zbudowano wiadukt drogowy. Wiadukt ten wykorzystano jako dodatkowe bezkolizyjne wejście na perony.

W czasie remontu (2019-2023) stację całkowicie przebudowano. Zlikwidowano przejście w poziomie torów, które zastąpiono tunelem. Tunel ma długość 133 i został wyposażony w schody i windy. We wnętrzu tunelu, ściany zostały ozdobione bardzo ładnym kolejowym muralem. Całkowite przebudowano perony. Obecnie są dwa perony typu wysokiego, o wysokości 0,76 m od główki szyny, które ułatwiają wsiadanie do wagonów. Peron 1 i 2 mają długość 300 m. Zostały przesunięte w kierunku wschodnim w stosunku do starych peronów. Zabytkowe wiaty zostały przeniesione na wschodnią część Peronu 1 i 2. Krawędź na peronach jest wyłożona prefabrykowany płytami o szerokości 1 m, zaopatrzonymi w ścieżki prowadzące, guziki i żółta linię ostrzegawczą. Reszta nawierzchni jest wyłożona betonowymi płytkami chodnikowymi. W nawierzchni zamontowano liniowe kratki ściekowe. Perony 1 i 2 otrzymały identyczne nowe zadaszenia (oprócz wiat historycznych).

Ruch osobowy.

W październiku 2023 roku, ze stacji odjeżdżały 72 pociągi pasażerskie. Można było dojechać do: Białystok, Bielsko Biała Główna, Bydgoszcz Główna, Gdynia Główna, Katowice, Olsztyn Główny, Rajcza, Ustka, Warszawa Wschodnia, Zebrzydowice, Zwardoń, Żywiec. Od 2015 roku, na stacji zatrzymują się pociągi EZT ED250 Pendolino, relacji Gdynia – Warszawa – Bielsko Biała. W ciągu doby kursują 3 pociągi tej relacji. W 2022 roku, stacja obsługiwała do 1 200 osób w ciągu doby.

Opracował Karol Placha Hetman