Dęblin 2025-03-05
Linia kolejowa Nr 26 Łuków – Dęblin – Radom. 2025r.
Linia kolejowa Nr 26 Łuków – Dęblin – Radom to jest linia dwutorowa, zelektryfikowana zbudowana w drugiej połowie XIX wieku. Obecnie ma długość 117,108 km. Prędkość maksymalna biegu pociągu wynosi 120 km/h.
Linia kolejowa Nr 26 Łuków – Dęblin – Radom w swojej historii, początkowo wchodziła w skład dwóch różnych dróg żelaznych, które zostały zbudowane jako szerokotorowe (1 524 mm), w czasach Królestwa Polskiego, czyli w czasie zaboru moskiewskiego. W dniu 2 grudnia 1876 roku, zbudowano odcinek Łuków (Droga Żelazna Warszawa – Terespol) – Iwanogrodu (Dęblin). Tor do stacji Iwanogród wchodził od strony południowej. W 1935 roku, zbudowano łącznicę od strony północnej, co umożliwiło bezpośrednią jazdę pociągów, bez zmiany czoła lokomotywy, na kierunku Łuków – Dęblin – Radom. W dniu 13 stycznia 1885 roku, uruchomiono odcinek Iwanogród (Dęblin) – Radom, razem z mostem kolejowo-drogowym przez rzekę Wisła. Ten odcinek należał do Drogi Żelaznej Iwanogród – Dąbrowa.
Elektryfikacja prądem 3 kV DC została przeprowadzona w drugiej połowie XX wieku. Odcinek Dęblin – Radom zelektryfikowano w dniu 28 grudnia 1967 roku. Odcinek Łuków – Dęblin zelektryfikowano w dniu 26 listopada 1988 roku.
W 2019 roku, planowano rewitalizację LK Nr 26. Prace miały ruszyć od czerwca 2024 roku. Niestety nowa władza „koalicja 13 grudnia” (folksdojcze, komuniści, masoni) wstrzymali te prace. Planowano wymianę szyn, podkładów oraz wyczyszczenie tłucznia. Planowano także prace remontowe mostów. Planowano budowę strzeżonych automatycznych przejazdów kolejowych. Głównym celem było utrzymanie prędkości podróżnej 120 km/h. Początkowo planowano wydać na ten cel 26 milionów złotych. Ale pamiętajmy, że LK Nr 26 nie była brana pod uwagę w Programie CPK.
Przebieg LK Nr 26 Łuków – Radom.
Stacja Łuków ma elewację 166 m i na stacji są cztery LK Nr: 2, 12, 26 i 30. Historycznie jest to Droga Żelazna Warszawsko – Terespolska.
Linia rozpoczyna się na stacji Łuków w pobliżu LCS Łuków, i biegnie w kierunku północno-zachodnim. Jednocześnie łukiem skręca w kierunku południowym. Od samego początku są dwa tory. Linia strzeżonym przejazdem kolejowo-drogowym przekracza DK Nr 63, ulica Siedlecka. Następnie jest przejazd strzeżony w ciągu ulicy Wiatraki/Ławecka. Linia przekracza rzekę Krzna Południowa. Następnie jest przejazd strzeżony w ciągu ulicy Poważę/Parkowa. Po zachodniej stronie linii jest elewator zbożowy oraz przejazdy strzeżone; ulica Objazdowa i Warszawska (DK Nr 76).
Stacja Łuków Łapiguz (3,92 km, elewacja 166 m) otwarta w 1876 roku, pod nazwą Łapiguz. Na stacji jest jeden peron wyspowy. Za stacją jest przejazd strzeżony w ciągu ulicy Żelichowska (DW Nr 807). Następnie przejazd w ciągu ulicy Spokojna. Dalej kolejny przejazd w ciągu ulicy lokalnej wsi Szczygły Górne. Linia przekracza rzekę Bystrzyca.
Przystanek osobowy Sarnów (14,09 km, elewacja 164 m), powstał jako ładowania w 1910 roku. Obecnie są dwa perony jednokrawędziowe naprzeciw siebie i przejazd drogowy. Linia skręca bardziej w kierunku zachodnim.
Przystanek osobowy Borowina (16,90 km, elewacja 163 m) uruchomiony w dniu 28 maja 1989 roku. Obecnie są dwa perony jednokrawędziowe naprzeciw siebie i przejazd drogowy. Linia wchodzi w lasy i przekracza rzekę Mała Bystrzyca. Następnie są dwa niestrzeżone przejazdy.
Przystanek osobowy Krzywda (22,55 km, elewacja 174 m) uruchomiony w 1876 roku, jako ładowania. Obecnie jest tutaj peron wyspowy. Zachowała się także wieża wodna. Jest strzeżony przejazd w ciągu ulicy Łukowska.
Przystanek osobowy Hordzieżka (27,95 km, elewacja 178 m) uruchomiony w dniu 31 maja 1992 roku. Obecnie są dwa perony jednokrawędziowe, naprzeciw siebie i przejazd drogowy w ciągu ulicy Andrzeja Kmicica.
Stacja Okrzeja (30,94 km, elewacja 178 m) uruchomiona w 1920 roku. Obecnie są tu dwa perony wyspowe. Dalej jest przejazd w ciągu ulicy Leśna.
Przystanek osobowy Grabów Szlachecki (35,26 km, elewacja 179 m) uruchomiony w dniu 1 czerwca 1958 roku. Obecnie są dwa perony jednokrawędziowe naprzeciw siebie i przejazd drogowy. Dalej są trzy przejazdy drogowe.
Przystanek osobowy Leopoldów (42,20 km, elewacja 180 m) uruchomiony jako stacja w sierpniu 1877 roku, pod nazwą Rossosz. Nazwę zmieniono już w 1878 roku. Zachował się murowany dworzec dwubryłowy. Większa część jest trzykondygnacyjna. Obok stacji jest podstacja trakcyjna Leopoldów. Dalej linia wije się kilkakrotnie zmieniając kierunek. Są tu tereny rolnicze i są cztery przejazdy drogowe. Linia przebiega pod autostradą S17 (E375). Linia przekracza rzekę Zalesionka. Nad torem przebiega DW Nr 839 ulica Lubelska.
Stacja kolejowa Ryki Ładownia (51,51 km, elewacja 139 m) uruchomiona w 1876 roku. Jest tutaj dawny dworzec. Obecnie jest to tylko stacja towarowa.
Przystanek osobowy Ryki (53,18 km, elewacja 135 m) uruchomiony w dniu 9 grudnia 2017 roku. Są dwa jednokrawędziowe perony ustawione na mijankę, przedzielone przejazdem ulicy Juliusza Słowackiego. Dochodzi tu bocznica z Wojskowej Bazy Logistycznej Stawy.
Stacja towarowa Stawy (55,71 km, elewacja 128 m) uruchomiona w dniu 5 czerwca 1925 roku. Tutaj jest rozwidlenie linii na dojście do stacji Dęblin z północy lub z południa. Przed stacją Dęblin linia staje się jednotorowa, aby w północnej głowicy stacji ponownie być dwutorowa. W rzeczywistości ruch jest bezkolizyjny.
Stacja Dęblin (61,44 km, elewacja 119 m) uruchomiona w dniu 17 sierpnia 1877 roku, pod nazwa Iwanogród. Zmiana nazwy nastąpiła w 1918 roku. Linia przebiega przy Peronie 2 i 1. Następnie łukiem przechodzi w kierunku południowym i omija stację towarową.
Stacja towarowa Dęblin (62,57 km, elewacja 119 m). Dalej linia przebiega pod DK Nr 48 ulica Warszawska. Ze wschodniej strony mija stację energetyczną Dęblin. Następnie od lini w kierunku południowym odchodzi LK Nr 7 do Lublina, a LK Nr 26 skręca na zachód. Następnie jest przejazd w ciągu ulicy Podchorążych. Jest posterunek Wisła „Wi” (64,88 km, elewacja 119 m) i łącznica Nr 580 z kierunku Lublina. Tory wchodzą na most kolejowy na rzece Wisła (65 km, elewacja 117 m). Linia opuszcza województwo lubelskie i wchodzi na teren województwa mazowieckiego. Tutaj mamy kilka łuków.
Stacja Zajezierze k/Dęblina (67,04 km, elewacja 116 m) uruchomiona w 1923 roku. Obecnie jest to przystanek osobowy. Dalej na linii jest przejazd w ciągu DW Nr 691.
Stacja Bąkowice (74,95 km, elewacja 120 m) uruchomiona w 1915 roku. Tutaj odchodzi linia do Kozienic. Linia przekracza DW Nr 738.
Stacja Garbatka Letnisko (81,98 km, elewacja 153 m) uruchomiona w 1885 roku. Za stacją jest przejazd, ulica Skrzyńskich. Linia wjeżdża w Kozienicki Park Krajobrazowy. Dalej linia przekracza DK Nr 79.
Stacja Żytkowice (87,20 km, elewacja 159 m) uruchomiona w maju 1951 roku. Tutaj jest ogromny zakład PKP naprawy infrastruktury kolejowej. Jest tutaj także Fabryka Domów, a również zakład karny. Dalej linia przekracza rzekę Zagożdżanka.
Stacja Pionki (93,94 km, elewacja 152 m) uruchomiona w 1885 roku, pod nazwa Zagożdżon. Nazwa Pionki obowiązuje od 1933 roku. Jest tutaj jeden peron wyspowy.
Przystanek osobowy Pionki Zachodnie (95,71 km, elewacja 154 m) uruchomiona w dniu 14 maja 1950 roku, chwilowo jako Pionki Wytwórnia. Obecnie są dwa perony jednokrawędziowe.
Przystanek osobowy Jedlina Kościelna (98,66 km, elewacja 167 m). Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony ustawione naprzeciw siebie. Obok jest przejazd w ciągu ulicy Sokoły.
Stacja Jedlina Letnisko (104,99 km, elewacja 162 m) uruchomiona w 1885 roku. Dalej linia przekracza rzekę Pacynka.
Przystanek osobowy Groszowice Wrzosów (106,79 km, elewacja 159 m) uruchomiony w dniu 2 stycznia 2023 roku. Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony naprzeciw siebie i przejazd w ciągu ulicy Akacjowa.
Przystanek osobowy Antoniówka (108,51 km, elewacja 166 m) uruchomiony w czerwcu 1951 roku. Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony naprzeciw siebie i przejazd w ciągu lokalnej ulicy.
Przystanek osobowy Rajec Poduchowny (110,59 km, elewacja 177 m) uruchomiony w dniu 28 maja 1972 roku. Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony naprzeciw siebie i przejazd w ciągu lokalnej ulicy. Dalej linia przechodzi pod DK Nr 12, następnie pod DK Nr 9 i 12 (Aleja Wojska Polskiego).
Stacja towarowa Radom Wschodni (116,51 km, elewacja 167 m) uruchomiona w 1945 roku. Linia łączy się z LK Nr 8 Warszawa – Kraków. Linia przechodzi pod ulicą Lubelska.
Stacja Radom Główny (118,11 km, elewacja 166 m) uruchomiona w 1885 roku, jako Radom. Nazwa Radom Główny obowiązuje od 2021 roku. Linia kończy się przy Peronie 3.
Most kolejowy przez Wisłę.
Most został zbudowany w okresie 1883-1885, dla Drogi Żelaznej Iwanogród – Dąbrowa. Most został wykonany jako kolejowo-drogowy. Przy nadzorowaniu budowy mostu zatrudniono włoskiego specjalistę Forradiniego. Dla budowy mostu sprowadzono włoskich kamieniarzy. Przyczółki i filary mostu wykonywano z granitu i piaskowca. Most wykonywano zgodnie z najnowszymi rozwiązaniami, o konstrukcji nitowanej. Most ma długości 1 400 stóp angielskich i został wykonany w systemie holenderskim. Każde przęsło wykonano jako kratownica tunelowa, o stałych wymiarach na całej długości. Poszczególne elementy wykonano w Hucie Ostrowieckiej i w innych zakładach na terenie Królestwa Polskiego. Most ma dwa przyczółki i 4 filary, które wykonano głównie z granitu. Kesony mostu są zanurzone w dno rzeki, na głębokość 17 m, poniżej lustra wody. Przy moście zbudowano murowane strażnice.
W czasie wielkiej wojny światowej, wycofujący się moskale wysadzi most. Zniszczyli wszystkie przęsła, za wyjątkiem jednego, gdzie ładunki nie eksplodowały. Wojsko austriackie szybko zbudowało most drewniany i położyli na nim jeden tor. Podstawę dla torowiska wykonano ze stalowych elementów zniszczonego mostu. Most ten zbudowano z południowej strony od zniszczonego mostu. Dodatkowo zbudowano drewniany mostek (chodnik) dla ruchu pieszego, który był umieszczony między mostami; zniszczonym i prowizorycznym. Zniszczony most odbudowano dla poprowadzenia jednego toru. Przez ten most puszczono także ruch kołowy. Poszczególne przęsła różniły się między sobą.
W 20-latach XX wieku, most został odbudowany i zamontowano nowe przęsła kratownicowe, które u góry są paraboliczne. Na moście położono tylko jeden tor, bo most był kolejowo-drogowy. Przeprawę drogową zlikwidowano, kiedy w pobliżu zbudowano nowy most drogowy. We wrześniu 1939 roku, polscy saperzy uszkodzili most, aby powstrzymać atak germański.
Obecny most, który pochodzi z 20-lat XX wieku, ma długość 448 m. Ma pięć przęseł, a każde ma długość 88 m. Kesony mostu są zanurzone w dno rzeki, 17 m poniżej lustra wody. Szerokość światła przęseł wynosi 8,50 m, co umożliwia ułożone dwóch torów. Tory na moście są zelektryfikowane.
Opracował Karol Placha Hetman