Katowice 2025-02-01

Opis szlaku kolejowego Nr 1.

Obecnie Linia Kolejowa Nr 1 Warszawa Zachodnia – Katowice to w zdecydowanej mierze była Droga Żelazna Warszawsko – Wiedeńska. Długość LK Nr 1 wynosi 316,066 km. Linia jest dwutorowa, zelektryfikowana prądem 3 kV DC, a prędkość maksymalna wynosi 160 km/h. Rozstaw szyn wynosi 1435 mm. Linia przebiega południkowo. W Polskim systemie kolejowym jest trzecią alternatywną trasą, która łączy Śląsk z Warszawą, a która uzupełnia LK Nr 4 CMK (przez Opoczno, Włoszczowa) oraz LK Nr 8 (przez Radom, Kielce, Olkusz). Na LK Nr 1 zamontowany jest; system SHP, semafory blokady samoczynnej, automatyczne przejazdy kolejowo-drogowe z zaporami lub bez zapór. Na szlaku jest jeszcze kilkanaście strzeżonych przejazdów kolejowo-drogowych, które są obsługiwane przez dróżników.

LK Nr 1 opiszemy od strony Katowic, czyli podążymy torem Nr 2, a kilometraż będzie się zmniejszał. Opis rozpoczynamy od stacji kolejowej Katowice, gdzie jest 316,006 km LK Nr 1. Jest to dzielnica Śródmieście, centrum Katowic, elewacja 270 m. Obecnie (2025 rok) trwa remont układu torowego i peronów na stacji Katowice. Jako pierwszy jest remontowany Peron 1. Szlak wiedzie w kierunku wschodnim, a tory LK Nr 1 znajdują się po stronie północnej torowiska. Wiadukt kolejowy górą przekracza ulicę Jana Kochanowskiego. Następnie jest tunel pieszo-rowerowy dla pierwszej stacji w Katowicach, wiadukt nad ulicą Francuska, wiadukt nad ulicą Konstantego Damrota, wiadukt nad ulicą Graniczna. Następnie, po południowej stronie jest lokomotywownia PKP Intercity. Pod torami przebiega DK Nr 86, ulica Murckowska. Po południowej stronie jest Huta Ferrum. 

Stacja Katowice Zawodzie (315,65 km, elewacja 264 m). Z tej stacji odchodzą bocznice do Huty Ferrum i innych fabryk. Tory przebiegają pod ulicą Bagienna, DK Nr 79. Nadal tory biegną wśród terenów przemysłowych, między innymi Elektrowni Szopienice. 

Przystanek osobowy Katowice Szopienice Południowe (312,91 km, elewacja 263 m). Za peronami tory przebiegają nad ulica Lwowska. Następnie szlaki się rozdzielają. W kierunku południowym skręcają tory w kierunku Mysłowic, a w kierunku południowym LK Nr 1 w kierunku Sosnowca. W międzymorzu jest podstacja trakcyjna Szopienice. Górą nad LK Nr 1 przebiegają tory ze stacji kolejowej Katowice Szopienice Północne. Tory przekraczają rzekę Rawa. Szlak przebiega między jeziorami; Hubertus i Morawa, a następnie przekracza rzekę Brynica. W czasie zaborów, była tu granica między moskalami i germańcami. Następnie od LK Nr 1 odchodzi pojedynczy tor do stacji Sosnowiec południowy, a trochę dalej dochodzi tor z tej samej stacji, łącznica Nr 660 Sosnowiec Południowy – Sosnowiec Główny. Czyli ze stacji Sosnowiec Południowy jest możliwość ruchu w kierunku Katowic i Warszawy, po LK Nr 1 oraz w kierunku wschodnim do Olkusza, LK Nr 62. Jest wiadukt nad ulicą Marszała Józefa Piłsudskiego. 

Stacja kolejowa Sosnowiec Główny (309,54 km, elewacja 255 m). Po północno-zachodniej stronie są ślady po torach przemysłowych, które prowadziły między innymi do kopalń węgla kamiennego: Milowice, Czeladź, Saturn i innych zakładów przemysłowych. LK Nr 1 przebiega pod wiaduktem ulicy Orla/Parkowa. Następnie szlak górą przekracza ulicę Stefana Żeromskiego. Po zachodniej stronie są kolejne tereny przemysłowe; Severstal, Rohrwerk Maxhutte i inne. W rejonie są liczne byłe rezydencje fabrykantów. Linia kieruje się na północ i mija rzekę Czarna Przemsza. 

Przystanek osobowy Sosnowiec Środula (307,08 km, elewacja 255 m). Przystanek oddano do użytku w 2025 roku. Przystanek ma dwa jednokrawędziowe perony z zadaszeniem. Linia przebiega pod DK Nr 94, Aleja Zagłębia Dąbrowskiego. 

Stacja kolejowa Będzin (305,56 km, elewacja 255 m). Stacja została uruchomiona w dniu 24 sierpnia 1859 roku. Na stacji jest bardzo ładny budynek dworca. Główna jego część jest dwupiętrowa, pięcio-osiowa, a boczne skrzydła są parterowe także pięcio-osiowe. Przy dworcu kolejowym, po zachodniej stronie znajduje się duży dworzec autobusowy. W pobliżu jest wiele zakładów przemysłowych. 

Przystanek osobowy Będzin Miasto (304,38 km, elewacja 260 m). Przystanek posiada dwa jednokrawędziowe perony, które są zadaszone. Linia przebiega pod DW Nr 910, Aleja Hugona Kołatają. Linia skręca w kierunku wschodnim. Mimo licznych zakładów pracy jest tutaj dużo zieleni. 

Przystanek osobowy Będzin Ksawera (302,07 km, elewacja 262 m). Przystanek uruchomiono w dniu 1 maja 1956 roku, w komunistyczne święto. Pierwszy pociąg, który zatrzymał się na przystanku był to EZT relacji Kielce – Katowice. Na przystanku jest peron wyspowy, który ostatnio był wyremontowany w 2010 roku. Zaraz za peronem jest przejazd kolejowo-drogowy w ciągu ulicy Siemińska. Po prawej stronie torów są tereny byłej kopalni KWK Paryż i jest Huta Bankowa.

Stacja Dąbrowa Górnicza (300,12 km, elewacja 267 m). Stacja została uruchomiona w 1859 roku. Obecnie na stacji jest jeden peron wyspowy. Zachował się także ładny dworzec z czerwonej cegły, który obecnie nie jest używany. Obok są duże parkingi i dworzec autobusowy. Za stacją, pod spodem przebiega ulica Kolejowa. 

Stacja Dąbrowa Górnicza Gołonóg (296,72 km, elewacja 278 m). Stacja została otwarta w 1885 roku. Jest tutaj duży dworzec z charakterystyczna wieżą. Obecnie są tutaj dwa jednokrawędziowe perony. Za stacją, pod torami przebiega ulica Parkowa. Dalej są liczne starotorza do nieczynnych już fabryk. 

Przystanek osobowy Dąbrowa Górnicza Pogoria (295,39 km, elewacja 281 m). Nazwa przystanku pochodzi od zbiorników wodnych Pogoria. Przystanek został uruchomiony w dniu 31 maja 1970 roku i jest czynny sezonowo; od marca do września. Dalej tor skrzyżowaniem kolejowo-drogowym przecina ulicę Świętego Antoniego oraz przebiega pod Autostradą S1. Po wschodniej stronie widoczne są tereny Huty Katowice, która była fundowana w 1972 roku, jako największa huta w Polsce. Tutaj zbiegają się tory; Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej z kierunku Sosnowiec Maczki, bocznic z Huty Katowice oraz z zachodniej strony tory z elektrowni Łagisza.

Stacja kolejowa Dąbrowa Górnicza Ząbkowice (292,89 km, elewacja 298 m). Stacja powstała w 1848 roku. Na stacji są trzy perony i pięć krawędzi peronowych. Na stacji była kładka nad torami, ale została zastąpiona przejściem podziemnym. Część towarowa stacji posiada 10 torów. Po stronie wschodniej jest okazały mur oporowy, który zabezpiecza sąsiednie zabudowania miasta. Pod torami części towarowej przebiega DW Nr 796, ulica Armii Krajowej. Od stacji biegną równolegle dwa szlaki; LK Nr 1 oraz LK Nr 189. 

Przystanek osobowy Dąbrowa Górnicza Sikorka (289,20 km, elewacja 314 m). Przystanek otwarto w dniu 2 października 1938 roku. Są tu dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Perony rozdziela przejazd kolejowo-drogowy w ciągu ulicy Halerczyków. Dalej jest granica rozległego miasta Dąbrowa Górnicza, a jednocześnie Górnośląsko-Zagłębiowskiej Metropolii. 287 km; szlaki LK Nr 1 oraz LK Nr 189 się rozłączają. Nad torami przebiega DW Nr 796, ulica Powiatowa. 

Przystanek osobowy Chruszczobród (286,55 km, elewacja 326 m). Przystanek powstał w dniu 2 października 1938 roku i nosił nazwę Bugaj do dnia 15 maja 1939 roku. Obecnie w okolicy są inne linie kolejowe.

Przystanek osobowy Wiesiółka (284,34 km, elewacja 325 m). Przystanek otwarto w dniu 2 czerwca 1991 roku. Są tutaj dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Przystanek jest już w granicach rozjazdów stacji Łazy.

Stacja Łazy (280,65 km, elewacja 345 m). Jest to najwyższy punkt LK Nr 1. Tutaj są LK Nr 1, 154, 160, 186. Stacja została otwarta w dniu 13 grudnia 1847 roku. Obecnie jest to duża stacja towarowa, o bardzo rozbudowanym układzie torowym. Jest tutaj duża lokomotywownia, warsztaty, budynki socjalne, wieża wodna, kilka nastawni kolejowych itp. Torowiska stacji rozciągają się na długości 8 kilometrów. W części osobowej są dwa perony wyspowe, cztery krawędzie peronowe, a nad peronami jest kładka. Kilka lat temu perony wyremontowano i zamontowano windy. Przy stacji stoi zabytek techniki; Lokomotywa Ty45-421. Na stacji jest typowy wiadukt-tunel dla czterech torów o konstrukcji żelbetonowej. Takie obiekty budowano w Polsce w 50-latach XX wieku.

Stacja Zawiercie (274,22 km, elewacja 333 m). Stacja powstała w 1847 roku. Jest tutaj ładny, zadbany i duży budynek dworca. Na stacji Zawiercie są LK Nr 1, 4, 160, 182, 186. To tutaj początek na LK Nr 4, czyli CMK. Są tutaj dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Perony są zadaszone. Dla podróżnych jest tunel. Za stacją, nad torami przebiega DK Nr 78, ulica Wojska Polskiego. Następnie linia przekracza rzekę Warta. 

Przystanek osobowy Zawiercie Borowe Pole (270,30 km, elewacja 321 m). Przystanek uruchomiono w dniu 1 czerwca 1953 roku. Nad przystankiem jest wiadukt ulicy Borowe Pole.

Przystanek osobowy Myszków Mrzygłód (266,37 km, elewacja 310 m). Przystanek powstał w maju 1951 roku. Są tutaj dwa perony jednokrawędziowe i betonowa kładka nad torami. W tym miejscu CMK (jej tory) odchodzą na boki i łukiem kierują się w stronę wschodnią. Zachodni tor LK Nr 4 CMK Nr 1 przechodzi mostem kratownicowym nad LK Nr 1.

Przystanek osobowy Myszków Światowid (263,44 km, elewacja 300 m). Przystanek uruchomiono w październiku 1946 roku, pod nazwą Światowid. Nazwę zmieniono w 1966 roku. W pobliżu są tereny przemysłowe, między innymi Myszkowska Fabryka Naczyń Emaliowanych. 

Stacja Myszków (263,44 km, elewacja 300 m). Stacja powstała w grudniu 1847 roku. Zbudowano okazały i zadbany dworzec z czerwonej cegły. Obecnie stacja ma dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Pod peronami przebiega tunel dla pieszych i podróżnych. Za stacja, nad torami przebiega DW Nr 793, ulica Kazimierza Pułaskiego.

Przystanek osobowy Myszków Nowa Wieś (257,52 km, elewacja 291 m). Przystanek uruchomiono w dniu 26 maja 1968 roku, pod nazwą Nowa Wieś Żarecka. W 1975 roku, nazwę zmieniono Myszków Nowa Wieś Żarecka, a w 1980 roku, na obecna nazwę Myszków Nowa Wieś. Dalej linia skrzyżowaniem kolejowo-drogowym przecina DW Nr 789, ulica Koziegłowska. Linia wchodzi w lasy.

Przystanek osobowy Żarki Letnisko (254,08 km, elewacja 289 m). Przystanek jako Żarki powstał w 1921 roku. Nazwa Żarki Letnisko została nadana w 1969 roku. Żarki to bardzo ciekawa miejscowość letniskowa położona w sosnowych lasach. Mieszka tutaj 2 750 osób (2020 rok).

Przystanek osobowy Masłońskie Natalin (250,78 km, elewacja 282 m). Przystanek uruchomiono w dniu 20 maja 1951 roku, jako Natalin. Obecna nazwa funkcjonuje od 1966 roku. Są tutaj dwa perony jednokrawędziowe. Przy przystanku jest skrzyżowanie kolejowo-drogowe z ulicą Jurajska. Linie przecina także rzeka Ordonka.

Stacja Poraj (246,46 km, elewacja 272 m). Uruchomiona w dniu 13 grudnia 1847 roku. W części towarowej jest 7 torów. Jest tutaj LK Nr 155 (długość 11 km), która jest dodatkową jednotorową zelektryfikowaną linią odgałęźną do Kucelinka, do Huty Częstochowa i stacji Częstochowa. Czasami są tędy puszczane pociągi osobowe. 244 km, górą przebiega starotorze, które prowadziło tor w lasy koło miejscowości Olsztyn; linia nieznanego przeznaczenia. Przekraczamy rzekę Warta. 

Przystanek osobowy Korwinów (239,15 km, elewacja 259 m). Przystanek został otwarty w 1921 roku, pod nazwą Słowik. W czerwcu 1926 roku, nazwę zmieniono na Korwinów. Zbudowano niewielki dworzec. Obecnie są dwa jednokrawędziowe perony, a przy peronach jest skrzyżowanie kolejowo-drogowe w ciągu ulicy Stacyjna. Korwinów to jest niewielka wieś zamieszkiwana przez 563 osoby. Wieś razem z innymi wsiami; Słowik, Nowa Wieś, Wrzosowa tworzy dużą gromadę w gminie Poczesna. Linia przekracza skrzyżowaniem kolejowo-drogowym DK Nr 46, ulica Bugajska. Dalej rozpoczyna się duży węzeł kolejowy Częstochowa, gdzie krzyżuje się kilka linii kolejowych. Linia po zachodniej stronie mija Hutę Częstochowa.

Przystanek osobowy Częstochowa Raków (233,40 km, elewacja 251 m). Przystanek uruchomiono w 1921 roku, pod nazwą Błeszno. W 1948 roku, zmieniono nazwę na Częstochowa Błeszno, a w 1966 roku, na Częstochowa Raków. Praktycznie przystanek wchodzi w skład stacji towarowej Częstochowa Towarowa. Linia przebiega pod ulicą Aleja Pokoju, a już za stacją towarową, pod wiaduktem DK Nr 46 i 91, Aleja Wojska Polskiego. Linia przekracza rzekę Stradomka, która jest lewym dopływem Warty.

Stacja kolejowa Częstochowa (229,74 km, elewacja 249 m). Stacja została otwarta w dniu 17 listopada 1946 roku. W okresie 1991-1997, stacja miała nazwę Częstochowa Osobowa. Zaraz za stacją górą przebiega Aleja Najświętszej Maryi Panny, która prowadzi prosto na Jasną Górę; Sanktuarium Narodu Polskiego. Następnie linia przekracza górą DW Nr 483, Aleje Jana Pawła II. Na 228 km i 227 km, są strzeżone przejazdy kolejowo-drogowe. Na 226 km jest przejście dla pieszych i rowerzystów. Następnie górą przekracza DK Nr 1, Aleja Wojska Polskiego.

Przystanek osobowy Częstochowa Aniołów (225,81 km, elewacja 250 m). Przystanek powstał w maju 1929 roku, pod nazwą Aniołów. W 1957 roku, zmieniono nazwę na Częstochowa Aniołów. Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony, a przed nimi skrzyżowanie  kolejowo-drogowe w ciągu ulicy Jana Andrzeja Morsztyna. Na 224 km jest przejazd kolejowo-drogowy strzeżony w ciągu ulicy Jana Karłowicza. Na 223 km jest wiadukt nad ulicą Wypoczynku. Na 222,75 km jest rozdzielenie linii na kierunek Radomsko LK Nr 1 oraz Marchewki LK Nr 146 i dalej Zduńska Wola. LK Nr 1 przebiega nad torem Nr 2 LK Nr 146. Po północnej stronie linii jest Lotnisko Rudniki, poprzednio wojskowe, obecnie cywilne. Po południowej stronie są Zakłady Chemiczne Rudniki. W pobliżu jest cementowania Rudniki i kamieniołom Lipówka. Na 218 km jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy.

Stacja Rudniki koło Częstochowy (217,70 km, elewacja 253 m). Stacja została uruchomiona w 1846 roku. Nazwę zmieniono kilkakrotnie; Rudniki – Rudniki koło Częstochowy. Na stacji osobowej jest jeden peron wyspowy, a dojście jest dzięki kładce nad torami. Ze stacji odchodzą bocznice do pobliskich fabryk. Na 217 km jest kładka dla pieszych nad torami. Za stacją, 216 km, linia przebiega pod DK Nr 91, ulica Warszawska. Na 212 km jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy.

Przystanek osobowy Rzerzęczyce (210,60 km, elewacja 245 m). Przystanek został otwarty w dniu 5 października 1952 roku. Są tutaj dwa perony jednokrawędziowe. Jest tutaj strzeżony przejazd kolejowo-drogowy, obsługiwany przez dróżnika, ulica Witkowska.

Stacja Kłomnice (208,20 km, elewacja 238). Stacja została otwarta w dniu 13 grudnia 1846 roku. Na stacji jest 6 torów. Są tutaj dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Dworzec to jest parterowy budynek. Dojście na perony jest w poziomie torów. Nastawnia „KŁ” to jest dwukondygnacyjny budynek. Na stacji jest kilka innych historycznych budynków. Na 207 km górą przebiega DK Nr 91. Na 206, 204 km są automatyczne przejazdy kolejowo-drogowe. 

Przystanek osobowy Jacków (202,73 km, elewacja 220 m). Przystanek uruchomiono w dniu 2 czerwca 1991 roku. Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony. Przy peronach jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy, ulica Dworcowa. Na 201 i 200 km są automatyczne przejazdy. 

Przystanek osobowy Widzów Teklinów (200,52 km, elewacja 221 m). Przystanek uruchomiono w 1846 roku, pod nazwą Widzów, w 1919 roku, nazwę zmieniono na Teklinów, a w 1990 roku, nadano nazwę Widzów Teklinów. Są tutaj dwa perony jednokrawędziowe, a dojście jest w poziomie torów. W części towarowej jest 5 torów. Za stacja jest przejazd kolejowo-drogowy, strzeżony. Na 198,90 km jest granica województwa Śląskiego i Łódzkiego. Linia przekracza rzekę Warta (195 km) i nieco dalej rzekę Radomka. 

Przystanek osobowy Bobry (194,70 km, elewacja 210 m). Przystanek oddano do użytku w dniu 11 marca 1949 roku. Są tutaj dwa perony jednokrawędziowe, a dojście jest w poziomie torów. Przejazd kolejowo-drogowy jest automatyczny. Na 191, 190, 189 km są automatyczne przejazdy kolejowo-drogowe. Na 189 km, górą przebiega DK Nr 42, ulica Brzeźnicka. 

Stacja Radomsko (189,13 km, elewacja 225 m). Stacja została otwarta w dniu 13 grudnia 1846 roku. Przed peronami jest przejazd kolejowo-drogowy, ulica Tadeusza Kościuszki. Radomsko to jest miasto przemysłowe, dlatego ze stacji odchodzi kilka bocznic. Na stacji jest jeden wyspowy peron z dojściem w poziomie torów, okazały parterowy dworzec, bardzo długa rampa i duży plac składowy, wieża wodna, terminal kontenerowy, podstacja trakcyjna Radomsko i inne. W części towarowej jest 7 torów. Przez te tory jest przejazd w ciągu ulicy Józefa Ignacego Kraszewskiego. Na 187, 185 km są strzeżone przejazdy kolejowo-drogowe, obsługiwane przez dróżnika. Na 185 km jest wiadukt nad torami obwodnicy Radomska.

Przystanek osobowy Dobryszyce koło Radomska (183,43 km, elewacja 228 m). Przystanek otwarto w dniu 2 maja 1948 roku, pod nazwą Dobryszyce, a w 1950 roku, nazwę zmieniono na obecną. Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony. Przed peronami jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy w ciągu ulicy Dobryszycka. Na 182 km jest automatyczny przejazd kolejowy ze światłami bez szlabanów. Przy szlaku jest zamontowany akustyczny system odstraszający zwierzęta przed nadjeżdżającym pociągiem. Na 180, 179 km są automatyczne przejazdy kolejowo-drogowe. Na 179 km linia przekracza rzekę Widawka. 

Stacja Gomunice (177,69 km, elewacja 220 m). Stacja powstała w 1860 roku, pod nazwa Kamińsk. W 1951 roku, nazwę zmieniono na Kamińsk Radomszczański. Obecnie na stacji są dwa jednokrawędziowe perony. Za peronami jest strzeżony przejazd kolejowo-drogowy. Jest nastawnia „Gm”. W części towarowej jest 6 peronów, rampa i duży plac składowy. Głównym towarem jest drewno. Przy stacji jest punkt obserwacyjny dla miłośników kolei. Na 175 km linia przebiega pod wiaduktem DK Nr 91. 

Przystanek osobowy Kamieńsk (174,97 km, elewacja 220 m). Przystanek osobowy powstał w 1924 roku, pod nazwą Nowy Kamieńsk. Obecna nazwa funkcjonuje od 1962 roku. Na stacji stoi historyczny budynek dworcowy z 1924 roku, przy strzeżonym przejeździe kolejowo-drogowym, ulica Kolejowa. Są tutaj dwa jednokrawędziowe perony. Na 173 km jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy ze światłami bez zapór. Na 172 km jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy, ale maszyniści mają obowiązek zwalniania do 20 km/h, bo widoczność jest bardzo ograniczona, przez wysokie pagórki. Tutaj kończą się tereny leśne, a rozpoczynają się tereny rolnicze.

Przystanek osobowy Gorzędów (171,58 km, elewacja 219 m). Przystanek został otwarty w dniu 5 października 1952 roku. Za peronami jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy, ulica Adama Mickiewicza. Na 170, 168 km są automatyczne przejazdy ze światłami bez zapór. Po zachodniej stronie jest widoczny piękny Kościół Rzymskokatolicki pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w miejscowości Gorzkowice. 

Stacja Gorzkowice (166,71 km, elewacja 209 m). Stacja została uruchomiona w 1860 roku. Na stacji jest duża rampa, duży plac składowy, duża nastawnia „Gr” przy której jest strzeżony przejazd kolejowo-drogowy, jeden peron wyspowy, jednokondygnacyjny dworzec, a w części towarowej 5 torów. Jest bocznica do fabryki Consolis H+H, która produkuje konstrukcje żelbetonowe. Nad torami przebiega most technologiczny fabryki. Na 165, 163 km są automatyczne przejazdy ze światłami bez zapór. 

Przystanek osobowy Wilkoszewice (162,52 km, elewacja 198 m). Przystanek powstał w 1953 roku. Zbudowano niewielki dworzec z kasą i poczekalnią, który jest użytkowany do chwili obecnej (2025 rok). Są dwa perony jednokrawędziowe. Za peronami jest automatyczny przejazd kolejowo-drogowy. Na 160 km jest automatyczny przejazd ze światłami bez zapór. 

Przystanek osobowy Luciążanka (159,32 km, elewacja 189 m). Przystanek otwarto w dniu 31 maja 1970 roku. Są tutaj dwa perony jednokrawędziowe. Za peronami jest automatyczny przejazd z zaporami, ulica osady Stara Wieś. Na 158, 157,5 km są automatyczne przejazdy ze światłami bez zapór. Na 157 km, linia przekracza rzekę Bogdanówka. Są tutaj dwa mosty stalowe, jednoprzęsłowe, kratownicowe. 

Stacja Rozprza (156,54 km, elewacja 187 m). Stacja powstała w 1846 roku. Był tutaj drewniany budynek dworca. Przed peronem jest nastawnia „Rp” i przejazd kolejowo-drogowy w ciągu ulicy Aleja 900-lecia. Peron jest wyspowy. Na stacji jest 5 torów i duży plac składowy. Ze stacji odchodzi bocznica do byłej fabryki, po wschodniej stronie linii. Na 155 km jest przejazd kolejowo-drogowy starowany przez dróżnika. Na 154 km nad linią przechodzi DK Nr 91. Na 151, 150 km są automatyczne przejazdy kolejowe ze światłami bez zapór. 

Przystanek osobowy Milejów (150,36 km, elewacja 198 m). Przystanek został uruchomiony w maju 1929 roku. Mały budynek dworcowy pełnił także funkcje strażnicy przejazdowej. Na 149 km jest automatyczny przejazd ze światłami bez zapór. Na 148 km jest automatyczny przejazd ze światłami i zaporami, a z zachodniej strony dochodzi jednotorowa niezelektryfikowana linia z Kopalni Węgla Brunatnego Bełchatów i z miasta Bełchatów (LK Nr 24). Po wschodniej stronie linii jest lotnisko Piotrków Trybunalski. 

Stacja Piotrków Trybunalski (144,24 km, elewacja 205 m). Stacja została otwarta w dniu 13 października 1846 roku, pod nazwą Piotrków. W dniu 15 maja 1938 roku, nazwę zmieniono na Piotrków Trybunalski. Na stacji jest kładka nad torami pomiędzy peronami i ulica Juliusza Słowackiego. Przed stacją osobową jest duża stacja towarowa, 11 torów przelotowych, lokomotywownia i inne obiekty kolejowe. W Piotrkowie Trybunalskim linia przekracza ulice: Aleje Mikołaja Kopernika (wiadukt), Juliusza Słowackiego (przejazd kolejowo-drogowy strzeżony), Wojska Polskiego (wiadukt), ulica Rolnicza (strzeżony przejazd kolejowo-drogowy) oraz rzekę Strawa. Na 140 km nad linią przebiega autostrada S8. Po zachodniej stronie linii przebiega bocznica do IKEA Centrum Dystrybucji. 

Przystanek osobowy Jarosty (138,56 km, elewacja 197 m). Przystanek został otwarty w dniu 22 maja 1955 roku. Zbudowano mały budynek dworcowy i dwa perony jednokrawędziowe, przesunięte względem siebie, rozdzielone przejazdem w ciągu ulicy Nowa/Południowa. Linia przebiega przez las. Na 135 km jest przejazd automatyczny z zaporami, ulica Kosowska. 

Przystanek osobowy Moszczenica (133,93 km, elewacja 188 m). Przystanek zbudowano w 1910 roku. Są dwa perony jednokrawędziowe. Przed peronami jest przejazd strzeżony obsługiwany przez dróżnika, ulica Łódzka/Dworcowa. Na 133 km linia przecina rzekę Moszczanka. Na 132 km jest automatyczny przejazd ze światłami bez zapór. Na 130 km jest przejazd strzeżony obsługiwany przez dróżnika, w ciągu DW Nr 716. 

Stacja Baby (129,94 km, elewacja 204 m). Stacja została uruchomiona w 1846 roku. Na stacji jest dwukondygnacyjny, duży, ładny dworzec. Są dwa jednokrawędziowe perony, 6 torów przelotowych, bloki mieszkalne, wieża wodna, dwie nastawnie „BaA”, „BaB”, rampa, plac składowy oraz inne budynki kolejowe. Jest przejazd strzeżony, obsługiwany przez dróżnika, ulica Wolborska. Na 127 km jest automatyczny przejazd ze światłami bez zapór. Na 125 km jest automatyczny przejazd z zaporami, w ciągu DW Nr 716. Na 124 km jest automatyczny przejazd ze światłami bez zapór. Obok jest przydrożny krzyż, krucyfiks. 

Przystanek osobowy Wolbórka (123,53 km, elewacja 189 m). Przystanek zbudowano w 1846 roku, pod nazwą Wolbórka. W 1927 roku, nazwę zmieniono na Czarnocin, aby w 2010 roku, powrócić do nazwy Wolbórka. Na przystanku zbudowano mały, drewniany dworzec. Było także miejsce postojowe dla dorożek. Po latach dobudowano murowany dworzec. Historyczny dworzec rozebrano z uwagi na zły stan techniczny. Peron jest wyspowy. Przy dworcu jest przejazd obecnie sterowany automatycznie z zaporami, ulica Juliusza Poniatowskiego. Na 123 km linia przekracza rzekę Wolbórka. Są dwa jednoprzęsłowe mosty blachownicowe. Na 122, 120 km są automatyczne przejazdy ze światłami bez zapór.

Przystanek osobowy Łaznów (118,66 km, elewacja 200 m). Przystanek uruchomiono w 1939 roku. Zbudowano dwa jednokrawędziowe perony. Za peronami jest przejazd automatyczny z zaporami. Na 117 km jest automatyczny przejazd ze światłami bez zapór. 

Stacja Rokiciny (114,17 km, elewacja 208 m). Stacja została uruchomiona w dniu 7 października 1846 roku. Obecnie na stacji jest okazały, dwukondygnacyjny dworzec, zbudowany w stylu pałacowym. Przed peronami przejazd strzeżony obsługiwany przez dróżnika. Na stacji są dwa jednokrawędziowe perony. Na stacji jest dużo drzew, co jest rzadkim widokiem. Dalej jest część towarowa stacji z 4 torami przejezdnymi i praktycznie jest to mijanka pociągów towarowych. 

Przystanek osobowy Chrusty Nowe (111,01 km, elewacja 208 m). Przystanek powstał w dniu 7 października 1951 roku. Są dwa perony jednokrawędziowe. Za peronami automatyczny przejazd z zaporami, DW Nr 716. Na 109 km jest przejazd strzeżony obsługiwany przez dróżnika, ulica Strażacka. Na 108 km jest automatyczny przejazd z zaporami, ulica Główna. Linia wjeżdża w las. Na 107 km, nad linią przebiega inna linia kolejowa, Łódź – Tomaszów Mazowiecki. Tutaj rozpoczyna się duży węzeł kolejowy Koluszki. Dalej są rozjazdy na kierunek Tomaszów Mazowiecki na wschód i na kierunek Łódź na zachód. Na 106 km kolejny wiadukt nad linia z innymi torami. Na 105,5 km do LK Nr 1 dochodzą inne tory ze wschodu i z zachodu. Zaczyna się miasto Koluszki. Nad torami przebiega DW Nr 715. 

Stacja Koluszki (105,19 km, elewacja 213 m). Stacja została uruchomiona w dniu 7 października 1846 roku. Od chwili zbudowania linii kolejowej do Łodzi miasto zyskało na znaczeniu. Stacja otrzymała pełną infrastrukturę; Duży dwukondygnacyjny dworzec, wieża wodna, zasieki na opał, kładkę nad torami, lokomotywownie, warsztaty, bloki mieszkalne, magazyny, rampy i place składowe. Miasto rozrosło się wokół stacji kolejowej. Jeszcze teraz, można przy stacji spotkać wiele historycznych budynków, na przykład bloki mieszkalne. Obecnie na stacji są trzy perony wyspowe, a nowy dworzec stoi na Peronie 2. Głównia nastawnia stoi w międzytorzu. W węźle Koluszki są LK Nr: 1, 17, 534, 535, 536, 538. Ważną bocznicą jest bocznica po zachodniej stronie linii do Bazy Paliw Koluszki. Ważna jest także bocznica do Wojskowej Bazy Logistycznej, na wschód od Koluszek. W północnej głowicy stacji jest przejazd strzeżony obsługiwany przez dróżnika, ulica Wyspiańskiego. Na 102, 101, 100 km są automatyczne przejazdy z zaporami. 

Przystanek osobowy Wągry (99,57 km, elewacja 198 m). Przystanek został otwarty w dniu 25 sierpnia 1948 roku. Zbudowano mały, murowany dworzec podobny do wiejskiego domu. Obecnie nieczynny. Są dwa jednokrawędziowe perony, które są przesunięte względem siebie, a rozdziela je wiejska ulica. Jest tutaj automatyczny przejazd z zaporami. Na 97 km nad linią przebiega DK Nr 72. 

Stacja Rogów (95,72 km, elewacja 203 m). Stacja została otwarta w dniu 1 listopada 1845 roku. Na stacji zbudowano duży, dwukondygnacyjny dworzec. Został on zastąpiony nowym budynkiem. Zbudowano wieżę wodną, magazyny, zasieki na opał i inne. Zbudowano betonową kładkę nad torami. Obecnie na stacji jest jeden peron wyspowy. Kładkę betonową na torami zastąpiono tunelem dla pasażerów. Za stacją jest automatyczny przejazd z zaporami, ulica Sportowa/Przejazdowa. Dalej linia przebiega przez las. Tutaj zamontowano akustyczny system odstraszania dzikich zwierząt przed najeżdżającym pociągiem. 

Przystanek osobowy Przyłęk Duży (92,34 km, elewacja 204 m). Przystanek został uruchomiony w dniu 1 czerwca 1958 roku. Są dwa perony jednokrawędziowe, przesunięte względem siebie, a rozdziela je wiejska ulica z automatycznym przejazdem z zaporami. Na 91 km pod torami przechodzi wiejska droga, a tor wiedzie po nasypie. 

Przystanek osobowy Krosnowa (89,68 km, elewacja 200 m). Przystanek został otwarty w dniu 4 maja 1947 roku. Obecnie jest on identyczny jak przystanek osobowy Przyłęk Duży. Na 87 km jest automatyczny przejazd z zaporami. Na 86 km linia łukiem o kącie 90 stopni, w kierunku wschodnim, omija miejscowość Lipce Reymontowskie. Prędkość ze 160 km/h jest obniżona do 140 km/h. Na 87 km jest automatyczny przejazd z zaporami. 

Przystanek osobowy Lipce Reymontowskie (84,81 km, elewacja 191 m). Przystanek został otwarty w dniu 2 października 1938 roku. Obecnie jest on identyczny jak przystanek osobowy Przyłęk Duży oraz Krosnowa. Automatyczny przejazd z zaporami, ulica Władysława Reymonta. Lina biegnie w kierunku wschodnim aby po dwóch kilometrach, łukiem 45 stopni skręcić w kierunku północno-wschodnim. Na 81 km jest automatyczny przejazd z zaporami. 

Stacja Płyćwia (80,13 km, elewacja 172 m). Stacja została otwarta w 1846 roku. Historyczne budynki stacji są utrzymane w bardzo dobrym stanie. Po ostatnim remoncie zamontowano windy przy kładce nad torowiskiem. Na stacji są dwa jednokrawędziowe perony, choć jeden z nich jest wyspowy. Przed stacją jest strzeżony przejazd obsługiwany przez dróżnika. Po wschodniej stronie torowiska jest mur oporowy drogi biegnącej powyżej. Na 79, 78 km są automatyczne przejazd z zaporami. Na 77 km rozpoczyna się kolejny łuk o kącie 90 stopni w kierunku wschodnim i ograniczenie do 140 km/h. Na 76 km jest automatyczny przejazd z zaporami. Na odcinku 5 km jest spadek terenu wynoszący 23 m. 

Przystanek osobowy Maków (75,25 km, elewacja 149 m). Przystanek zbudowano w 1946 roku. Obecnie przystanek jest takiej samej konstrukcji jak Lipce Reymontowskie. Przejazd jest automatyczny z zaporami. Na 73, 72 km są automatyczne przejazd z zaporami. 

Przystanek osobowy Dąbrowice Skierniewickie (71,23 km, elewacja 135 m). Przystanek został otwarty w dniu 20 maja 1951 roku. Na przystanku są dwa jednokrawędziowe perony i automatyczny przejazd z zaporami za peronami. Po zachodniej stronie linii jest Krajobrazowy Park Las Zwierzyniecki, a po wschodniej stronie Skierniewice. Na 68 km jest automatyczny przejazd z zaporami. Na 67 km jest przejazd strzeżony obsługiwany przez dróżnika, ulica Zwierzyniecka. Tu zaczynają się rozjazdy węzła Skierniewice. LK Nr 530 odchodzi w kierunku zachodnim. Dalej jest przejazd strzeżony obsługiwany przez dróżnika, ulica Tadeusza Kościuszki. Linia przekracza rzekę Skierniewka.

Stacja Skierniewice (65,92 km, elewacja 124 m). Stacja została uruchomiona w dniu 1 października 1845 roku. Na stacji zbudowano okazały dworzec, który architekturą nawiązywał do budowli sakralnych. Był to styl „mauretański”, czyli turecki. Po wielkiej wojnie światowej zniszczony dworzec odbudowano w stylu zamkowym, z czerwonej cegły. Dworzec przetrwał do obecnych czasów i jest jednym z najładniejszych w Polsce. Na stacji jest duża lokomotywownia, wieża wodna i inne obiekty kolejowe. Do obecnych czasów zachowało się wiele historycznych budowli. Na stacji są 3 perony i 4 krawędzie peronowe. Nad peronami przebiega DK Nr 70. Z tego wiaduktu prowadzą schody i windy na perony. Stacja towarowa jest bardzo długa i ma do 7 torów przelotowych. W Skierniewicach są LK Nr: 1, 11, 12, 529, 530, 558. W kierunku wschodnim odchodzą dwa szlaki; LK Nr 1 do Warszawy oraz LK Nr 12 Skierniewice – Łuków, popularna „Esełka”. Na 62 km LK Nr 12 przebiega wiaduktem nad LK Nr 1. Na 61 km kończy się węzeł Skierniewice. Prędkość szlakowa wynosi 160 km/h. 

Przystanek osobowy Skierniewice Rawka (60,64 km, elewacja 112 m). Przystanek został zbudowany w maju 1929 roku, pod nazwą Rawka. Obecna nazwa została nadana w 1987 roku. Obecnie są tutaj dwa jednokrawędziowe perony, przesunięte względem siebie i rozdzielone automatycznym przejazdem z zaporami, ulica Świętego Maksymiliana Kolbe. Od tego miejsca linia biegnie dokładnie po linii prostej do samej Warszawy. Na 60 km linia przekracza rzekę Rawka. Na 59 km linia przekracza automatycznym przejazdem z zaporami ulicę Miodowa/Środkowa. Linia przebiega przez las, gdzie zamontowano akustyczny system odstraszania zwierząt przed jadącym pociągiem. Na 57 km jest rzeka Korbiewka oraz granica pomiędzy województwem łódzkim i województwem mazowieckim. 

Przystanek osobowy Radziwiłłów Mazowiecki (55 km, elewacja 121 m). Przystanek uruchomiono w 1846 roku, pod nazwą Radziwiłłów. Nazwę Radziwiłłów Mazowiecki nadano w 1929 roku. Zbudowano na nim średniej wielkości dworzec w stylu dworkowym. Mimo wielu zniszczeń wojennych odbudowany dworzec istnieje do chwili obecnej. Na stacji są dwa perony jednokrawędziowe, które są przedzielone ulicą Przejazdowa. Jest tutaj automatyczny przejazd z zaporami. Tuż przy dworcu jest kładka nad torami. Wzdłuż linii ustawione są ekrany dźwiękochłonne. Na 53 km jest automatyczny przejazd z zaporami, ulica Dębowa/Akacjowa. 

Przystanek osobowy Jesionka (51,98 km, elewacja 121 m). Przystanek został zbudowany w 1966 roku. Zbudowano na nim niewielki, murowany dworzec. Na 51 km jest automatyczny przejazd z zaporami. 

Przystanek osobowy Sucha Żyrardowska (50,04 km, elewacja 120 m). Przystanek otwarto w dniu 3 października 1948 roku. Obecnie są tutaj dwa perony jednokrawędziowe rozdzielone ulicą Aleja Partyzantów z automatycznym przejazdem z zaporami. Na 49 km linia przekracza rzekę Sucha. Na 45 km nad linia przebiega DK Nr 50. Na 44 km opuszczamy las i wjeżdżamy do Żyrardowa. Przekraczamy rzekę Pisia Gągolina. 

Stacja Żyrardów (43,14 km, elewacja 119 m). Stacja została otwarta w dniu 9 września 1845 roku, jako Ruda Guzowska. Nazwa Żyrardów obowiązuje od dniu 14 lipca 1906 roku.  Budynek dworca został zniszczony podczas wielkiej wojny światowej i odbudowany w stylu dworkowym, dwukondygnacyjny z wysokim dachem. Dworzec istnieje do chwili obecnej, tak jak wieża wodna. Na stacji są dwa perony i trzy krawędzie peronowe. Są dwa tunele dla podróżnych i mieszkańców. Część towarowa stacji ma 8 przelotowych torów. 

Przystanek osobowy Międzyborów (40,44 km, elewacja 116 m). Przystanek został uruchomiony w maju 1929 roku, pod nazwą Czarny Borek. W dniu 15 maja 1930 roku, nazwę zmieniono na Międzyborów. Zbudowano mały, drewniany dworzec. Obecnie są tutaj dwa jednokrawędziowe perony, które rozdziela ulica Wojska Polskiego/Partyzantów, z automatycznym przejazdem z zaporami. Na 38 km jest automatyczny przejazd z zaporami, ulica Kaska. Na 37 km nad linią przebiega LK Nr 4, czyli CMK, która dołączy po północnej stronie do LK Nr 1 na przystanku Jaktorów. Na 35,5 km nad linia przebiega ulica Generała Juliana Skokowskiego i linia przekracza rzekę Pisią Tuczna. 

Przystanek osobowy Jaktorów (35,03 km, elewacja 109 m). Przystanek został otwarty w dniu 9 września 1865 roku. Obecnie są dwa jednokrawędziowe perony. Perony obsługują wyłącznie LK Nr 1. Na 31 km są rozjazdy, które krzyżują LK Nr 1 i LK Nr 4 (CMK). 

Stacja Grodzisk Mazowiecki (29,54 km, elewacja 105 m). Stacja została otwarta w dniu 14 czerwca 1845 roku, pod nazwa Grodzisk. W listopadzie 1924 roku, nazwę zmieniono na Grodzisk Mazowiecki. Zbudowano okazały dworzec, który został zniszczony w czasie wielkiej wojny światowej. Dworzec został odbudowany w innym stylu. Obecnie na stacji są 2 perony i 3 krawędzie peronowe. Nad torami jest kładka dla podróżnych i mieszkańców. Na 29 km linia przebiega pod DW Nr 579. Dalej jest pieszo-rowerowa kładka nad torami i wiadukt ulicy Smoleńskiego. 

Przystanek osobowy Milanówek został uruchomiony w dniu 14 sierpnia 1900 roku. Obecnie jest tutaj jeden peron wyspowy. Dworzec murowany z elementami góralskim, utracił już swój dawny charakter. 

Przystanek osobowy Brwinów (22 km, elewacja 100 m). Przystanek został uruchomiony w 1900 roku. Zbudowano mały dworzec. Obecnie jest tutaj peron wyspowy. 

Przystanek osobowy Parzniew (18 km, elewacja 100 m). Przystanek uruchomiono w dniu 24 września 2018 roku. Jest tutaj jeden peron wyspowy. Dalej po północnej stronie mijamy terminal kontenerowy. 

Stacja Pruszków (15,89 km, elewacja 97 m). Stacja została otwarta w dniu 23 listopada 1844 roku. Zbudowano okazały budynek w stylu dworkowym, który stoi do chwili obecnej. Obecnie na stacji jest jeden peron wyspowy. Za stacją linia przekracza rzekę Utrata i przebiega pod DW Nr 718. Następnie linia przebiega pod ulicą Grunwaldzka i Alei Tysiąclecia. 

Stacja Piastów została otwarta w październiku 1912 roku, pod nazwą Utrata. Nazwa Piastów obowiązuje od 15 maja 1927 roku. Tutaj rozpoczyna się warszawski węzeł kolejowy. Linia przebiega pod autostradą S2 i S8. Dalej są warszawskie przystanki kolejowe; Warszawa Ursus Niedźwiadek, Warszawa Ursus, Warszawa Włochy i stacja Warszawa Zachodnia, która po rozbudowie została całkowicie oddana do ruchu w 2025 roku. 

Stacja Warszawa Zachodnia (elewacja 113 m) została uruchomiona w 1925 roku. To w pobliżu były zakłady produkujące tabor kolejowy; firma „Lilpop, Rau i Loewenstein” na Woli.

Opracował Karol Placha Hetman